Even de weg kwijt

Over mijn eerste twee weken in de hoofdstad van Oostenrijk zou ik al een boek kunnen schrijven. Ik heb me ook meteen volop in een tiental activiteiten gestort, maar daarnaast moest ik natuurlijk ook gewoon van alles regelen voor mijn studie en wennen aan deze nieuwe woonplaats. In de afgelopen weken was ik af en toe even de weg kwijt – letterlijk en figuurlijk – en ik heb nog steeds mijn momenten van heimwee.

Allereerst mis ik mijn familie. Even kletsen met mama, gek doen met papa, geplaag van mijn broers. Het samen eten. Mijn huisgenoten zijn namelijk nogal op zichzelf, we hebben nog niet samen aan tafel gezeten. Niet dat ik daar echt behoefte aan heb, want er is totaal geen klik. We groeten elkaar en soms stel ik een oppervlakkige vraag zoals 'Leuke dag gehad vandaag?'. Als zij dan hun standaard 'Ja, was leuk' hebben geantwoord, trek ik me weer terug in mijn eigen kamer.

Verder mis ik dus het weten van de weg. In Sliedrecht ken ik zo'n beetje elk hobbeltje in het wegdek, weet ik dat ik precies één minuut fiets van de ene bushalte naar de volgende en heb ik bij elke straatnaam wel enig idee welke richting ik op moet gaan om er te komen. Hier in Wenen niet. Google Maps is mijn enige redding. Zonder deze app liep ik nu al vier dagen reddeloos door de Laudongasse, Wimbergergasse, Kandlgasse, Blindengasse en nog honderd straten die eindigen op 'gasse'.

Het spreken van mijn moedertaal mis ik ook. Ik bel elke dag wel even met iemand uit mijn Heimatsland, dus gelukkig kan ik dan even Nederlands praten. Maar de rest van de tijd spreek ik alleen Duits en Engels en soms is dat best 'anstrengend'. Vooral als ik een leuk of grappig verhaal wil vertellen aan mijn Duitse vrienden. Dat komt er dan – ehm wie sag' ich das auf Deutsch – zo hortend en stotend uit, dat ik soms denk dat ik maar beter gewoon mijn mond kan houden.

Nu moet eerlijk zeggen dat het Duits spreken wel steeds beter gaat. Het is meer een kwestie van veel oefenen en het gewoonweg doen. En dat is het met alles. Zo zal ik langzaamaan steeds beter mijn weg gaan vinden in deze grote stad, al dan niet met Google Maps.

Romy den Otter