Wonderland

Op de vloer liggen een aantal versleten tapijten. De muur heeft een eigenaardige kleur – een pastelachtige groentint – en er zitten gaten en scheuren in. In deze ruimte zit een jongetje met de naam Mohammed, hij is 13 jaar. Hij maakt wilde gebaren met zijn armen in een poging zijn verhaal te vertellen, want hij kan niet praten. Mohammed is doof. Maar zijn bewegingen zijn duidelijk en zijn grote, bruine ogen kijken me indringend aan. Deze 13-jarige jongen heeft de Syrische burgeroorlog meegemaakt. Hij heeft gezien hoe zijn familie werd vermoord en is daarna gevlucht voor de Islamitische Staat.

De vloer is van wit laminaat. De muur is bedekt met een mooi behang – wit met kleine blauwe bloemetjes – en er hangt een lijstje op, waarin negen opgezette vlinders pronken. In deze ruimte zit een jonge vrouw met de naam Romy, zij is 21 jaar. Ze kijkt naar het schermpje van haar laptop, recht in de ogen van Mohammed. Ze kan schrijven over haar gelukkige jeugd in het veilige Sliedrecht. Ze kan schrijven over alles wat anderen tekort komen, maar wat zij in overvloed heeft. Ze kan wel schrijven over teleurstellingen, maar wat weet zij nu echt van leed?

Het filmpje van Mohammed is een kunstwerk met de titel 'Wonderland', gefilmd door Erkan Özgen (1971, Turkije). Ik zag het filmpje voor het eerst in een museum in Wenen. In de lege museumzaal rolde een traan over mijn wang. Ik moest weer aan de 13-jarige jongen denken nadat ik pas de film 'A Private War' heb gezien. Deze film gaat over Marie Colvin, een journalist, oorlogscorrespondente. Ze is uiteindelijk omgekomen in Homs, in Syrië. Ik bedacht me dat ik in mijn dorp altijd in vrijheid en veiligheid heb kunnen en mogen leven. En ongeveer 25.000 inwoners met mij. Veel meer mensen met mij nog, want de hele Nederlandse bevolking (17 miljoen mensen!) leeft sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog in vrijheid.

Ik bedacht me dat de hele wereld wordt bevolkt door meer dan 7 miljard mensen. Bedenk nu eens dat dit allemaal afzonderlijke individuen zijn. En iedereen, elk mens, draagt een eigen verhaal met zich mee. Onze verhalen zijn totaal verschillend, maar alle levensverhalen bestaan uit dezelfde componenten. Verdriet, boosheid, pijn, angst, liefde, teleurstelling, hoop. In sommige levens is het ene sterker aanwezig dan het andere. Maar uiteindelijk zijn we allemaal mensen met behoefte aan vrede, liefde en acceptatie. Mensen die leven met hoop op een goede afloop.

Romy den Otter