Wilde nachten

Elk voorjaar is het weer raak. Naast hooikoorts vind ik dit dan ook een groot nadeel van dit seizoen. Door de hard kwakende en piepende watervogels in de sloot, doe ik soms nachten geen oog meer dicht. Het hitsige gesnater van de woerden, gevolgd door het harde gefladder van de vluchtende vrouwtjeseend, en de uiteindelijke groepsverkrachting die onder mijn slaapkamerraam plaats vindt, maken dat ik vaak halverwege de nacht al starend naar het plafond een andere woning aan het inrichten ben. Het schelle zeer irritante geluid komt zelfs door mijn supersonische op maat gemaakte oordoppen heen. Overdag kan ik best genieten van zo’n druk rondzwemmend water kipje. Zoals het echtpaar Hoen. Het mannetje zwemt vlug, al happend in de lucht heen en weer. Met een bek vol muggen koerst hij rechtuit naar het nest, bestijgt de opgang erheen, waar hij halverwege alles in het vooruitgestoken snaveltje van broedende vrouwlief propt. Dit soms wel een indrukwekkende 10 keer in de vijf minuten tijd waarin ik het hele schouwspel gade sla. Kort daarop verschijnt ook moedereend uit het riet. Gevolgd door een zestal kleine piepende kuikens. Veel te schattig. Zo schattig, dat je bijna de gedachte aan duidelijk nog meer nachtelijke overlast de kop in drukt. Bijna, want diezelfde nacht overweeg ik door dezelfde nieuwe slootbewoners een kruisboog aan te schaffen. Ondanks dat, gun ik ze niet het leed dat ‘de blauwe reiger’ heet. Het is een vreselijk gezicht. Met opgezette nek veren en in een soort van extase vreet een reiger zo drie van die net 1 dag jonge kuikens achter elkaar op. Hij trilt er helemaal van. En als-ie ze opheeft dan vliegt hij met een speciaal soort gekrijs op. Afschuwelijk. Na dit tafereel een keer te hebben aanschouwd waren het niet langer de waterkipjes en de eenden, maar de reiger die mij met nachtmerries uit mijn slaap hielden. En na deze zeer levendige beeldspraak u nu waarschijnlijk ook. Slaap lekker.

[Kelly Petrie