Gêên voebal

SLIEDRECHTS DIALECT Nou d’r niks te voeballe vaalt, hè ‘k zô is zitte trugdenke aan een voorvallechie toe ‘k een jaer of 10 gewist mò weze. Zwaoger Bas v.d. Herik speulde in ‘t 1e en wij gonge iedere zondag as ‘t 1e thuis speulde op de Prelweg kijke. Met ’n paor vriendjies liepe m’n broer Jan en ik in optocht de Stesjonsweg uit richting spoorlijn. Mor wat was dat? Haaleverwege de Weg hà je nog ’n kaareksie. Daer sting onze tante Neeltjie as ’n pliesiegent met heur aareme wijd gebaorend datte me mosse stoppe. Nou, we krege de wind van voorne, dà kan ‘k ie verzekere. Waer ’t aamel over gong daer snapte me nie veul van, wel begrepe me datte me trug naer huis mosse. “Jongchie, jonchie, pas mor op, je lôôp nog is in ’n wak,” zijn de woorde die me aaltijd bij zijn gebleve. Wij gonge wel trug, mor nie naer huis. Gaauw d’n dijk uit tot de Willegehof en daer ’t pad van de vollekstuintjies uit tot de Rijksweg. Daer overgestoke deur ’t waailand van de tennisbaon op de voebal aan. We wazze aan de laete kant, dà begrijp ie netuulijk wel. We hoorde de schaaidsrechter ’t beginsinjaol al blaeze. “Kom op”, zee broer Jan inêêns, en hij sprong over ‘n slôôt en wij d’r aamel achteraan. Bij de 2e slôôt gong ’t mis, hij gleej ’n mietjie uit en sting tot over z’n knieë midde in de slôôt en daerover hè ‘k dut vaarsie geschreve:

Maondagochend, Pao de deur uit, hij is weer naer buitenaf. Met de stamper in de waskuip, Jan stamp 100 keer voor straf. Hij was slôôtjie weze springe, zat ‘r tò z’n middel in. Nogaalliefst op zondagmiddag, bonke bleurie aan z’n kin. Pao had êêst nog motte lache toe die Janne komme zag. Mor aal gaauw wier dà wel aanders, moeders was tetaol van slag. Ze zeed: ”Onte dà je ben, klêêj je gaauw uit, vort naer de schuur. Hêêl ons huisie is vergeve, oh wà stink dat rotjong zuur.” Aal z’n klere in ’n emmer en daernae de zinke taail vol mè zêêpsop laete lôôpe, blubberspêête op ’t zaail. “’t Mos nie magge met de zondag,” slaokte moeder met ’n zucht. Ze mos braoke, ze mos kôôke van die modderslôôte lucht. Jan sting trillend in z’n blôôtjie, mè z’n hande voor z’n buik. “As ie schôôn ben drek je bed in, Pao breng zô een waareme kruik.” Moeders van de schrik bekomme, had aal meelij met heur zeun. ’t Mens was aaltijd hêêl meelevend en voor ons ’n grôôte steun.

[Huib Kraaijeveld