Raadspraat: ’t Mot êêst warre

Vorige week moest ik onbedaarlijk glimlachen toen ik ergens een artikel las waarboven stond: ’Het mot êêst warre, wil ’t rêêje’. Het stuk ging over het vervangen van de riolering en de aanleg van het warmtenet in de Vogelbuurt-Noord en langs de Thorbeckelaan, waar het dagelijks leven op dit moment behoorlijk wordt bepaald door een ongekende bedrijvigheid, wegomleidingen en het bijbehorende ongemak. De oer-Sliedrechtse wijsheid boven het artikel was afkomstig van onze altijd optimistische wethouder Ton Spek, die de mensen uit die buurt een welgemeend hart onder de riem wilde steken met de belofte dat alles uiteindelijk in orde zou komen en dat zij een duurzame toekomst tegemoet konden zien.

Soms gaat er in je hoofd ineens een laatje open, waaruit ineens allerlei bijna of helemaal vergeten herinneringen tevoorschijn komen. Dat gebeurde mij ook bij het lezen van de kop boven dat artikel. Deze Sliedrechtse wijsheid werd bij ons thuis ook nogal eens gebezigd, waarbij een vrij breed toepassingsgebied werd gehanteerd. Of het nu ging over het behangen van een slaapkamertje, het opruimen van de schuur of het aanpakken van een andere huishoudelijke klus waarvan het resultaat niet meteen zichtbaar zou zijn: ’t mos altijd êêst warre…

Deze woorden werden ook weleens in troostende zin uitgesproken door mijn moeder, bijvoorbeeld als het met de Lego niet helemaal wilde lukken. Zo is het menigmaal gebeurd dat het nogal wankele bouwwerkje waarmee ik bezig was, bij het aandrukken van de blokjes, voortdurend uit elkaar spatte en mijn frustratie daarover enigszins onbeheersbaar dreigde te worden. We hebben het hier over meer dan vijftig jaar geleden, de kwaliteit van de Legoblokjes was toen nog niet wat ‘ie nu is.

Nu gaat het misschien wat ver om het omspitten van een hele woonwijk te vergelijken met het behangen van een kamertje of het spelen met Lego door een tienjarige aan het eind van de jaren ’60, maar daar gaat het mij ook niet om. Met dat warmtenet en die riolering komt het echt wel in orde.

Het gaat mij vooral om het wonderlijke fenomeen van de herinnering, van wat er in je hoofd gebeurt als zo’n laatje wordt opengetrokken.

Dat die onbedaarlijke glimlach inmiddels al bijna een week niet van m’n kop is weg te branden heeft weer een heel andere reden. Maar daar zal ik u nu niet mee vermoeien.

[Ben van der Plas

[PvdA Sliedrecht