Hallo! … Is daar iemand?

Ken je dat gevoel? Je stapt ergens een donkere ruimte binnen. Je hoort vage geluiden. Je vermoedt dat er iemand in diezelfde ruimte is. Maar je hoort niemand iets zeggen. Dat je dan stil valt. Of dat je keihard gaat roepen: ‘Hallo! … Is daar iemand?’ Je overschreeuwt je angst. Wat een opluchting kan het dan zijn als je een levensteken krijgt van iemand die je kent: ‘Ik ben het’.

Ik heb dat soms als ik in Sliedrecht op de preekstoel sta. Nee, het is geen angst of zo. Onzekerheid, dat misschien wel. Zou er wel iemand zijn die luistert? Natuurlijk: ik weet heus wel dat de kijkers en luisteraars er niet voor mij zijn. Het is precies andersom: ik ben er juist voor hen. En ik weet drommels goed dat er veel mensen in de huiskamers trouw elke zondag de kerkdienst volgen. Hoe komt het dat ik dan toch zo blij ben als ik daar een levensteken van krijg? Ik nodig elke zondag de mensen uit om een berichtje te sturen via Whatsapp, terwijl mijn mobiel voor mij op de preekstoel ligt. En als ik dan een berichtje krijg, dan doet mijn hart een vreugdesprongetje, als een klein kind dat voor het eerst ontdekt dat het kan schaatsen. Dat is toch eigenlijk gek? Dat ik dus de neiging heb om naar die camera in de lege kerk te roepen: ‘Hallo! … Is daar iemand?’

Terwijl ik dat denk, realiseer ik me dat dit dus is waar talloze mensen tegen aan lopen: ‘Weten ze mij wel te vinden? Zie ik de ander? Ziet de ander mij? Wie is mijn naaste?’ Lang voordat de coronacrisis uitbrak, was dit misschien wel de vraag die de mensen in de kerkbank (of -stoel) naar de preekstoel willen slingeren: ‘Hallo! … Is daar iemand? Staat daar een (echt) mens die een beetje begrijpt wat ik doormaak? Of steekt de dominee zijn of haar verhaal af over de hoofden van de mensen heen?’

Nu het contact tussen mensen aan allerlei beperkingen is gebonden, is het belangrijker dan ooit om elkaar te blijven ontmoeten, te blijven zien. Daar zijn we in Sliedrecht toch best goed in? Bel eens aan bij je buren. Maak een praatje in de supermarkt. Stuur een berichtje naar je familie. Bel eens met iemand die je al een tijdje niet gesproken hebt. En als het even stil is aan de andere kant van de lijn, dan roep je gewoon wat boven dit stukje staat.

[Geert van Dijk