Action

Gisteren was het precies één jaar geleden dat ik voor het laatst op het kantoor van de BDU - de uitgever van onder andere Het Kompas Sliedrecht - werkte. We hadden toen al wel gehoord over het coronavirus, maar dat dat de laatste dag was dat ik op kantoor zou zitten, had ik nooit verwacht. Zes dagen later ging het land voor de eerste keer op slot en inmiddels zitten we alweer bijna drie maanden in een tweede lockdown. Als je me dát op die 10 maart 2020 had verteld, had ik waarschijnlijk gevraagd welke apocalyptische film je die avond daarvoor had gekeken.

Van spanning in maart 2020 naar gelaten berusting in maart 2021. Ik mis het om mijn ouders, zus en broer een kus te geven als ik ze zie, om mijn vrienden te omhelzen, ik mis het om met mijn collega’s op kantoor te werken in plaats van dat eeuwige overleg via Google-Meet. Ik mis het om uit eten te gaan, met de kinderen naar de bioscoop, dierentuin of dan toch maar zelfs de kinderboerderij te gaan. Ik mis het om niet na te hoeven denken hoe laat ik het huis verlaat om te wandelen of te hardlopen na een dag vol werk en kinderen. En - gelukkig kwam daar deze maandag de versoepeling van het kabinet - ik mis dus zelfs de zwemles. Ik bedoel maar. En - oh oppervlakkigheid - ik mis het naar een niet-essentiële winkel gaan. Gewoon even de HEMA inlopen of de Action inschieten en er dan uit komen met dingen die ik nu niet per se nodig heb. Ik wil dat weer. Oppervlakkig, maar waar.

Bracht dit jaar dan niets moois? Natuurlijk wel. Ik prees me opeens gelukkig met schoon water uit de kraan, iets wat een normaal gegeven was, tót ik besefte dat er moeders zijn die in deze pandemie hun kind dat niet kunnen geven. Ik was blij met de boodschappen die werden bezorgd en die we konden betalen. Blij met ons - wat te kleine - huis en onze heerlijke grote tuin. Gelukkig dat we nog steeds gezond zijn, al is het soms allemaal gewoon even beroerd. Opgelucht - voor hen, en ja, ook voor mezelf - als de kinderen weer naar school mochten.

Afgelopen maandag deed ik iets bijzonders voor deze tijden. Ik moest het van tevoren bespreken én ik had maar tien minuten. Ik had nog nooit zoveel rust in die winkel gezien. Ik kwam naar buiten met paashazen en paaseieren (je kunt maar op tijd zijn), koolhydraatarme ‘neprijst’ (hoezo coronakilo’s?), een kladblok, nieuwe verf, inpakpapier, nietjes, diverse soorten schoonmaakmiddel en stofzuigerzakken. Tien minuten lang had ik gewinkeld bij de Action. Leek het allemaal toch nog even normaal.

[Marjanne Dijkstra