Zo veranderlijk als het weer

Afgelopen zondag nam ik mijn partner, hij zelf opgegroeid in Hardinxveld, mee op mijn dagelijkse wandeling door Sliedrecht. De zon scheen uitbundig en vol goede moed liepen we eens een langere route dan de gebruikelijke. Hij nog verwonderlijk om zich heen kijkend. Ik al druk kletsend over de planning van de aankomende week. ‘Hey’, riep hij ineens. ‘Dit stukje ken ik nog helemaal niet.’ We passeerden het uitvaartcentrum aan de Jan Steenstraat. ‘Gelukkig maar’, grapte ik. ‘Weet je dat hier vroeger het binnenzwembad stond?’  Hij keek nog eens goed naar het grote grijze gebouw. ‘Echt waar’, zei ik. Het buitenbad was daar waar nu het zwembad ook staat. Inclusief vieze kleedhokjes, duikplanken en patatkraam. 

Ineens was ik weer klein. In mijn herinnering heb ik hier het grootste gedeelte van mijn kinderjaren doorgebracht. Uren wachtend op mijn broer. Zwetend in mijn hemd aan de rand van het wedstrijdbad. Zwemmen was nu eenmaal zijn ding. De ene gouden plak na de andere sleepte hij binnen. In de zomermaanden bij het buitenbad. Modderend. Onze bewoording voor hoe ik mezelf vermaakte met grond, water emmers en schepjes. Alle moeders met kinderen het zwembad op tijd verlatend, want vader kwam thuis en de prak moest nog op tafel. Wij niet. Mijn vader, nog steeds vrachtwagenchauffeur, bleef een nachtje weg. Mijn moeder, broer en ik hadden het hele zwembad inclusief frietkraam voor onszelf. Mooie herinneringen. Wij liepen door. Maar mijn gedachten bleven daar.

Als er iemand altijd hardop zegt dat het niet uitmaakt waar ze woont, al is het maar met degene van wie ze houdt. Inderdaad. Moi. Maar kwamen daar nu toch de twijfels? Zal ik inderdaad nog kunnen aarden in een andere plaats of misschien wel land. Zo’n 8 jaar geleden stond mijn huis nog te koop met de plannen om een nieuwe start te maken in Spanje. Een soort van het roer om. Nu ben ik daar niet meer zo zeker van. Kunnen misschien wel, maar nog veel belangrijker, willen. Noodgedwongen dan waarschijnlijk. Want de Nederlandse huizenmarkt is verziekt. Al drie en half jaar zoekend naar een geschikte en betaalbare woning weet ik daar helaas alles van. In de huidige situatie zijn millennials zonder rijke ouders kansloos op de woningmarkt. Een gure noorderwind inclusief miezerspetters rukte me uit mijn gedachten. De zon nog een waterige schim verdwijnend achter de grijze wolken. Bijna eind april en nog steeds in mijn winterjas. ‘Schat?’, op mijn allerliefste toon. ‘Hoe denk je eigenlijk over Spanje?’

[Kelly Petrie