Rôôje snêêuw in de zeumer

SLIEDRECHT In ’t voorjaer is hêêl onze straet êên blommezêê as de pruimebôôme d’r prachtige roze-witte blossem tôône. Al nae ’n paor daege lijkent net of dat ’t snêêuwt, dan vaalle de blommechies dwarrelend naer beneejene. ’n Schitterend gezicht, aailijk ’n bietjie onwaarekelijk, temeer dà je naer de zeumer verlangt. Juist deurdà de zon meer kracht krijgt, is ’t gaauw uit met de sprooksiesachtige witte regen van de blomblaojchies. De gewone bôômblaore, rôôd van kleur, krijge aal gaauw d’n overhand en zô vurreme ze mè mekaor ’n soortement perrepluë waeronder ie as ’t regent lekker drôôg kan lôôpe en in de zeumer geve ze al dan nie gewenste schaodu. De mêêste mense wete nie êêns dat ‘r echte pruimpies aan de takke groeie. ’t Eêne jaer zijn dat ‘r ’n dot, trewaail d’r in ’t vollegende jaer amper opbrengst is. Ovve d’r veul of waainig vruchte in ’n bôôm hange wor ie gewaor deur de hoeveulhaaid pruimepitte die je onder d’n bôôm zal vinge. Overiges ’n aander maarekteke van veul of waainig, vurreme de veugelepoepies op ’t trottwar.

Toe de riolering in de straet wier vervange en de bestraeting aangepast aan de hoeveulhaaid gewenste perkeerplaetse, wiere de oorspronkelijke bôôme gerôôid. Die ouwe bôôme gavve veul meer en veraal grôôtere pruime. Nog vóór de pruime rijp wazze kwamme d’r dan verschaaijene buitelanse vrouwe met d’r krôôst, ‘n emmer en ’n keuketrappie deur de straet om pruime te plukke. Die klaaine jong lekene net aopies zô ze van tak tò tak klaauwterde. Otomaotisch mos ik dan denke aan Jantjies. Nie mijn broer Jan, mor Jantjie die is pruimpies zag hange as aaiere zô grôôt. Dat was ’n vaarsie datte me op school leerde. Jantjie was ’n stout jongchie die stiekempies iets deej wà z’n vaoder hum verbôôje had.

“Rôôje snêêuw”, zou ie meschie zegge, “daer hè ‘k nò nooit van gehoord.” Daer kan ‘k inkomme. Net as ieder jaer vaalle de blaore in ’t naejaer. Mêêstal gebeurt dà tijdes haarefststurreme, dan gaot ’t gaauw. Ok kan ’n flinke nachvorst voor kaole takke zurrege. Dut jaer hebbe me met ’n drôôgte periode te maoke waerdeur de rôôje flinterdunne bekant deurzichtige blaojchies hêêmel uitgedrôôgd d’n bôôm verlaete. Ze komme dwarrelend naer beneejene en op ‘t minst geringste vleugchie wind waaie ze op hôôpies, net as witte snêêuw in de winter.

Huib Kraaijeveld