Echt Sliedrechts - De bonusmama

Het is geen fijne titel, die van stiefouder. Wie een relatie aangaat met iemand die al kinderen heeft, noemt zich graag anders. Met dank aan sprookjes als Assepoester, waarin de stiefmoeder een gemeen loeder is. 

Twee jaar geleden werd ik ineens fulltime ‘bonus mama’ van twee prachtige kinderen, maar toch ben ik nog altijd zoekende naar een passendere titel. Omdat, hoe mooi die nieuwe termen – bonusmama, extramama, reservemama, aanwaaimoeder – ook zijn, ze blijven tijdelijk klinken. En niemand wil iets tijdelijks zijn.

Het is vaak al lastig genoeg om het gevoel te hebben je te moeten verantwoorden omtrent de hele gezinssituatie. Dat er ontzettend veel vooroordelen zijn. En die zelfs met een gezellig bezoekje aan de Sliedrechtse kinderboerderij, schaamteloos worden uitgesproken.

‘Dat het toch zijn kinderen zijn en ik mij lekker niet met de opvoeding hoef te bemoeien. Dat het zo ontzettend knap is om voor een ander zijn kinderen te zorgen. Dat je niet mag zeuren, want je wist toch waar je aan begon? Of, dat is fijn. Wel de lusten, maar niet de lasten. Of dat je jezelf geen mama mag noemen.’

Heel pijnlijk. Het laat je ontzettend kwetsbaar en eenzaam voelen. Als je eens wist hoe vaak mensen mij de vraag hebben gesteld of ik zelf ook nog kinderen zou willen, want ja; eigen is toch echt anders.

Soms haal ik mijn schouders op. Soms probeer ik duidelijk te maken dat het inderdaad niet de makkelijkste weg is, maar ik er zo ontzettend veel moois voor terug krijg. Soms ben ik niet zo geduldig en kaats ik terug of zij wisten waar ze aan begonnen toen ze kinderen kregen. 

Iedereen krijgt te maken met onvoorspelbare situaties in het leven. Dit geldt voor alle (biologische) moeders, maar ook met relaties. Als je alles van tevoren zou weten, zou jij er dan aan begonnen zijn?

Mijn les in dit moederschap is vooral loslaten. Bloedband of niet. ‘Mama’ is maar een titel. ‘Moeder’ is een gevoel.

Kelly Petrie