Zij gaan naar Chemours: Joop Keesmaat

DORDRECHT Elke vrijdagmiddag of zaterdagmorgen schept hij het gewenste aantal emmers vol met vervuilde grond. Joop Keesmaat stond samen met Anton van Rees aan de wieg van de ludieke en vreedzame ‘emmertjes-actie’. Hij werd 67 jaar geleden in Alblasserdam geboren, maar woont inmiddels al meer dan 45 jaar in Sliedrecht.

Joop heeft zijn hele werkzame leven in de zee-, scheepvaart en transportwereld gewerkt, is op zijn 40ste jaar voor zichzelf begonnen in de wereldwijde sleepvaart en zwaartransport. Ofschoon hij inmiddels half gepensioneerd is, is hij nog steeds mede eigenaar van twee grote zeesleepboten, terwijl hij daarnaast nog wat survey- en inspectiewerk doet.

De laatste jaren is hij actief geworden binnen de Partij van de Arbeid, eigenlijk na de rampzalige verkiezingen van een paar jaar geleden. Over zijn drijfveer zegt hij: ,,Niet alleen binnen de PvdA, maar ook bij andere politieke partijen mag het wat mij betreft wel actiever. Het verbaast me, dat een aantal Sliedrechtse partijen, zoals VVD, SGP/CU, CDA en D66 helemaal niets van zich laten horen en het allemaal wel goed vinden, maar het gaat toch om de gezondheid van de bevolking hier!”

Begin mei 2019 schreef hij een felle ‘open brief’ toen Minister van Infrastructuur en Waterstaat – Cora van Nieuwenhuijzen (VVD) – plotseling een vergunning aan Chemours verleende om een aantal kilo’s ‘giftig spul’ rechtstreeks in de Merwede te lozen. ,,Dat schoot me eigenlijk meteen in het verkeerde keelgat”, zegt hij daarover. En hij vervolgt: “Het gemak en de nonchalance, waarmee dat gebeurt is toch verbazingwekkend? Nee, overheden, kom nou toch eens op voor je burgers! ‘Nog even gedogen’ (onder voorwaarden) is tot daaraan toe, maar gewoon vergunning verlenen om een officieel erkende ‘zeer zorgwekkende stof’ in de rivier te lozen, vind ik onvoorstelbaar. Hetzelfde geldt voor wat er uit hun schoorstenen komt: als je op een winderig perron een sigaret opsteekt, krijg je een forse boete, maar Chemours krijgt gewoon vergunning.”

Hij beseft en geeft toe, dat Chemours schijnbaar wel van goede wil is, maar het duurt allemaal zo vreselijk lang. Hij zegt: ,,Wachten, wachten en wachten op verbetering. Ook nu weer met hun plannen om nieuwere, grotere koolstof-filters te plaatsen, die blijkbaar hun uitstoot met 99 procent vermindert. En het enige wat je hoort is, dat de proefopstelling het goed werkt, maar dat ‘men wacht op toestemming’. Van wie, waarvoor en waarom duurt dat zo lang als het een potentiële verbetering is? Overigens wil ik dat bedrijf zelf absoluut niet weghebben, want werkgelegenheid voor zo’n duizend mensen is ook belangrijk en eigenlijk maken ze ook wel een mooi product. Maar – net zoals elk ander bedrijf – moet je dan wel zorgen, dat je de omwonenden en het milieu niet opzadelt met je afval. Een scheepvaartbedrijf loost hun afgewerkte motorolie toch ook niet zo maar op zee of in de rivier? Dat geef je af bij een gespecialiseerd bedrijf, wat dat dan netjes verwerkt. Dat kost geld, maar is een logisch gevolg van je onderneming.”

Hij had overigens wel op wat meer deelnemers gehoopt en zegt daarover: ,,Niet de grootte van het aantal deelnemers, maar de wekelijkse continuïteit van deze actie zorgt in elk geval voor een vergroting van de aandacht en er zijn signalen dat het nu ook meer aandacht krijgt van het provinciebestuur. Daar hebben we ook al langer contact mee om die aandacht te vergroten, maar tijdens de zomervakantie hapert dan natuurlijk wat. In elk geval moeten die over een aantal maanden de vergunningen vernieuwen of verlengen. Niet de actievoerders, maar juist de betrokken overheden zouden zich hier drukker om moeten maken en gewoon opkomen voor de gezondheid van hun burgers.”

Meer weten? Lees dan ons complete Chemours-dossier met al het nieuws en de achtergronden.