Piet Bot was 31 jaar kastelein

SLIEDRECHT Na 31 jaar stopte eind maart Piet Bot als kastelein van café Korevaar. Vaste bezoekers van het café hebben zulke goede ervaringen met hem dat zij de redactie vroegen aandacht aan zijn afscheid te besteden. Piet en zijn vrouw Anneke kunnen boeken vol schrijven over het leven achter de bar.

door Jan Wieman

,,Pa je bent roofbouw aan het plegen op je lichaam, je moet er onderhand eens mee stoppen", zei zijn zoon. Dat zette Piet aan het denken. Hij werkte 80 tot 100 uur per week, hij lag op werkdagen om drie uur op zijn bed en in het weekend om vijf uur. Zijn vrouw moest drie per week gedialyseerd worden én hij was inmiddels 68 jaar. Langzaam bouwde hij zijn arbeidstijden af, eind maart sloot hij kasteleinscarrière af met een geweldig feest. De bezoekers moesten, ondanks dat het café een flinke ruimte kent en er een tent was opgesteld, buiten blijven staan. Zijn zus Agnes van der Meulen- Bot, die er al achttien jaar werkt, zet samen met haar man Hayco de zaak voort.

Wat maakt het kasteleinsleven nu zo leuk?,,Je bent altijd onder de mensen, je kunt altijd met mensen praten, er is bijna nooit (ik zeg bijna nooit!) wat aan de hand. Je hoort 1001 meningen en het sociale gebeuren in een café", zegt Piet wat wordt bevestigd door Anneke, die altijd de administratie deed. De meest aparte ervaring voor hen was dat een klant wilde dat haar begrafenis vanuit het café werd geregeld.

,,Zij had alles van tevoren geregeld en beschreven, inclusief de muziek en de afterparty. Het café zat stampvol, de begrafenisstoet stopte vijf minuten voor het café, haar lievelingsmuziek klonk keihard uit de speakers en daarna was er een minuut stilte", vertellen zij.

,,Het café was een feestcafé, we regelden zelf bandjes en zangers, daar hadden we geen bureau voor nodig", zegt Piet. Het had ook een sociale functie: acht jaar lang was er Kerk in de Kroeg. Elke zondagmorgen hield dominee Vrooland hier een dienst, dan zat er 80 tot 100 man en hield hij een praatje of draaide een film, alles heel menselijk. Zelf had ik er ook wat aan, ik hield er ook nog klanten aan over", zegt Piet. ,,Ouders kwamen kijken wie ik was als kastelein, was ik inderdaad zo sociaal betrokken als hun kind zei, viel ik mee dan mocht hun kind hier blijven komen. We hadden hier soms echt een sociale functie, er werden problemen besproken en soms ook opgelost, maar meer wil ik er niet over zeggen."

Piet, of eigenlijk het café, sponsorde ook diverse sportteams: twee biljartteams en twee zaalvoetbalteams. ,,Die versloegen in Sliedrechtse cafétoernooien de teams van collega-café eigenaren", lacht Piet en samen met baggerbedrijf Van den Herik sponsorde hij het team sloeproeien dat drie keer Nederlands kampioen en een keer Europees kampioen werd. ,,Ze roeiden in heel Nederland maar hadden hier hun clubhuis. Voor een wedstrijd kwamen ze hier en dan dronken ze ijsthee met rode wodka, dan zeiden ze: 'niks zeggen hoor Piet, dan winnen we'."

Na aanvankelijk geaarzeld te hebben neemt zus Agnes toch het café over, achter de schermen is haar man Hayco actief. Volgens Anneke kan hij verschrikkelijk lekkere gehaktballen maken. Agnes zal in grote lijnen het café voortzetten. Piet gaat nu andere dingen doen op zondagmiddag. ,,Samen met de jongens op de televisie naar Feyenoord kijken en nu voor de bar zitten in plaats van erachter. In tijden van nood help ik Agnes, die kan altijd op me rekenen. Het is wel wennen elke avond thuis zijn, maar nu ben ik er als Anneke me nodig heeft. We kunnen terugkijken op een mooie tijd en het is gegaan zoals we wilden." Anneke vertelt lachend: ,,De schuur en de zolder moeten nodig opgeruimd worden."