De Saxofonist

In maart 1974 stond ik in aanzien bij de Sliedrechtse burgerij,

zelfs een koninklijke bezoeker trok toen aan mij voorbij.

Ik zag het hoog geëerd publiek met stromen komen,

en natuurlijk ook artiesten, namen waar ik alleen maar van kon dromen.

Het was een komen en een gaan,

en velen vonden in De Bonkelaar hun eerste echte baan.

Maar na jaren van voorspoed, en ook van kommer en kwel,

verwijderde uiteindelijk de Gemeenteraad dit - in hun ogen - gezwel.

Het was voorbij, gedaan, over en uit,

pas vele jaren verder volgde er een nieuw besluit.

Appartementen staan er nu, daar waar ik ooit stond te spelen,

ik kon die zienswijze natuurlijk helemaal niet delen.

Maar wie ben ik, ik ben maar van steen en staal,

Ik leg geen gewicht in de schaal.

Ik werd verplaatst, daar waar Crescendo huist,

en ook dat vond ik toen zeer onjuist.

Inmiddels heel wat jaren later,

sla ik daar toch wel een flater.

Niemand ziet mij staan vanwege het vele groen,

dat is toch geen manier van doen?

Mijn sokkel brokkelt ook steeds verder af,

nog even en ik breek eraf.

Ziet of doet niemand hier wat aan,

of laten jullie mij gewoon ook maar naar de gallemiezen gaan?