Levenslessen door voetreis naar Rome: ‘Mensen zijn belangrijker dan spullen’

KOOTWIJKERBROEK Wim Broekhuizen (58) uit Kootwijkerbroek wandelde afgelopen jaar in ruim honderd dagen naar Rome, een afstand van ongeveer 2.200 kilometer. Wat heeft de bijzondere voetreis hem gebracht?

,,Het was een onvergetelijke en fantastisch mooie ervaring. De natuur, de verandering van het landschap en het weer. Om dat drie maanden zo langzaam en bewust mee te maken’’, schrijft Broekhuizen dinsdag 25 oktober in zijn reisdagboek ‘Wim is weg’. Via deze blog op internet houdt hij familie, vrienden en bekenden dagelijks op de hoogte van zijn belevenissen.

De volgende dag zal de ‘pelgrim’ samen met zijn vrouw Mieneke (56), die hem de laatste drieënhalve week vergezelt, in Rome arriveren. Met als officieel eindpunt het (vermeende) graf van de apostel Petrus in de Sint-Pietersbasiliek in Vaticaanstad.

Nieuws gaat verder dan de gemeentegrens. Daarom brengen wij ook bijzondere verhalen van buiten jouw gemeente. Artikelen die je motiveren, inspireren en je aan het denken zetten. Kortom: verhalen die de moeite waard zijn om te lezen.

DIGITALE INHAAL De aankomst in Rome is voor Broekhuizen niet het hoogtepunt van zijn imposante tocht. ,,Ik ben niet overdonderd door emoties. Het is ook wat afstandelijk met al die toeristen. De digitale inhaal via berichtjes van familie en vrienden doet me meer’’, meldt hij woensdag 26 oktober nuchter op zijn blog.

De verdieping van mijn geloof door ervaringen en ontmoetingen met mensen onderweg speelt voor mij wel een rol, maar niet de hoofdrol

In een interview kort voor zijn vertrek op maandag 11 juli zegt de Kootwijkerbroeker dat hij geen pelgrim is in de zuivere zin van het woord. ,,Een pelgrim gaat op bedevaart, hij of zij wil in een bepaalde geestelijke toestand dichter bij God komen. Dat religieuze aspect, de verdieping van mijn geloof door ervaringen en ontmoetingen met mensen onderweg, speelt voor mij wel een rol, maar niet de hoofdrol.’’

Wim en Mieneke Broekhuizen met medepelgrims en priester Antoine Bodar in de Kerk der Friezen in Rome. - Privéfoto

DICHTER BIJ GOD Toch beleeft hij een ‘religieus hoogtepunt’ in Rome tijdens een dienst op de zondag na aankomst in de Kerk der Friezen aan de voet van de Sint-Pieter. De bekende Nederlandse priester Antoine Bodar is er voorganger. ,,Dat bracht ons veel meer dan het graf van Petrus’’, glimlacht de Kootwijkerbroeker, die sinds begin november weer thuis is in de buurtschap Essen.

Ik had gehoopt op religieuze ervaringen in kerken en kloosters onderweg, maar dat viel tegen

Over religie gesproken, één van de vragen die Broekhuizen zich vooraf stelt is of hij als christen tijdens de reis dichter bij God zal komen? ,,Ik had gehoopt op religieuze ervaringen in kerken en kloosters onderweg, maar dat viel tegen’’, blikt hij terug. ,,Door de taalbarrière en het op veel plekken wegkwijnende geloofsleven kon ik vaak niet overnachten in kerken en kloosters en met bewoners meeleven. Ik heb God veel meer ontmoet en gezien in lieve, aardige en bijzondere mensen die ik ontmoette tijdens het wandelen, onder wie ook veel niet-gelovigen. Met hen had ik geregeld diepzinnige gesprekken. En ik heb zeer sterk de nabijheid van God ervaren op eenzame momenten in de natuur in België, Frankrijk en Zwitserland. Er was altijd een loflied in mijn hoofd.’’

Wim maakt begin september een selfie met twee medepelgrims, een Frans echtpaar, op het hoogste punt van de voetreis: de bijna 2.500 meter hoge Grote Sint-Bernhardpas op de grens van Zwitserland en Italië. - Privéfoto

VOLHOUDEN Dankbaar is Broekhuizen ook dat het hem fysiek is gelukt om de dik tweeduizend kilometer lange voetreis door Nederland, België, Luxemburg, Frankrijk, Zwitserland en Italië te volbrengen. Natuurlijk heeft hij daar uitgebreid voor getraind, hij voelt zich superfit bij het begin. Maar zal zijn lichaam het volhouden om elke dag opnieuw - met slechts af en toe een rustdag - ruim twintig kilometer af te leggen? De eerste zes weken met een ruim 17 kilo zware rugzak inclusief tent en daarna zonder tent - hij overnacht dan in hostels -, maar met toch nog bijna 10 kilo op de rug.

Op de achtergrond speelt mee dat er mogelijk naweeën kunnen zijn van een coronabesmetting in het voorjaar van 2021. Er is zelfs een opname nodig in het ziekenhuis en daarna duurt het maanden voordat hij weer is aangesterkt. Deze gebeurtenis is voor hem ook de aanleiding om de knoop door te hakken voor het maken van de pelgrimstocht, iets wat hij al jaren van plan is. 

Na een lange dag wandelen is het eind september in een Italiaanse tuin goed rusten. - Privéfoto

UITGEPUT ,,Deze tocht was een overwinning op mezelf, al heeft de enorme lengte mij lichamelijk uiteindelijk wel opgebroken’’, licht Broekhuizen toe. ,,De eerste weken ging mijn conditie vooruit, maar daarna vlakte dat af en in de laatste weken kreeg ik last van mijn schouder en de voeten, eerst links en daarna rechts. Dat bleek een ontsteking van de peesplaten onder de voeten te zijn, met een uitstraling naar de hielen. Het laatste weekend voor Rome was ik echt uitgeput door zere voeten en had ik ook koorts. Mieneke was er toen al en we hebben de resterende afstand tot Rome in korte etappes opgedeeld. Mijn voeten zijn nu nog steeds gevoelig.’’

Deze tocht was een overwinning op mezelf, al heeft de enorme lengte mij lichamelijk uiteindelijk wel opgebroken

In een ostello, de Italiaanse naam voor hostel, in Rome krijgen de vermoeide voeten van pelgrims een bijzondere behandeling. ,,’Deze voeten hebben veel gelopen, nu mogen ze rusten, ik zal ze voor jullie wassen’, zei de beheerder. Dat was een mooie ceremoniële afsluiting.’’ 

Wegwijzer in Italië op de Via Francigena, een pelgrimsroute van Canterbury naar Rome die dateert uit de Middeleeuwen. - Privéfoto

EENVOUDIG LEVEN Het voltooien van de pelgrimstocht is voor de Kootwijkerbroeker ook het moment om de balans op te maken. Vooraf heeft hij zich als doel gesteld om erachter te komen wie hij is zonder alle ballast die hij in zijn leven heeft opgebouwd. 

,,Ik heb ervaren dat ik prima kan leven zonder luxe, met alleen een rugzak als bagage. En dat ik zonder mijn werk en status heel gelukkig kan zijn. Ik heb intens genoten van de vrijheid, het eenvoudige leven, waarbij ik elke dag zelf kon beslissen wat ik ging doen. Wel merkte ik dat lang alleen lopen niets voor mij is, dan mis ik sociale contacten. Ik sprak graag andere mensen aan en dat leidde zoals eerder gezegd tot mooie ontmoetingen. Dat waren hoogtepunten.’’

Ik heb ervaren dat ik prima kan leven zonder luxe, met alleen een rugzak als bagage

In het verlengde daarvan benadrukt hij: ,,Mensen zijn belangrijker dan spullen. Dat heb ik telkens weer ervaren en in het bijzonder doordat ik mijn kinderen en kleinkinderen aan het einde van de tocht echt begon te missen. Ook al was het fysiek mogelijk geweest, ik had niet verder willen lopen.’’

Monument voor de pelgrims langs de Italiaanse kust. - Privéfoto

WERKDRUK Sinds begin december is zijn normale leven weer begonnen. Broekhuizen is drie dagen per week actief als maatschappelijk werker bij Elan, praktijk voor welzijn maatschappelijke dienstverlening en therapie in Barneveld. En één dag voor zorgboerderij Klein Essen in Kootwijkerbroek. Hij is oprichter en eigenaar van de zorgboerderij en eindverantwoordelijk voor de bedrijfsvoering.

Toch is er door de pelgrimstocht iets wezenlijks veranderd. ,,Ik ben echt van plan om soberder te gaan leven, met minder materiële spullen - dat is goed voor jezelf en het milieu - én om mijn werkdruk te verminderen. Niet meer altijd haasten en je op laten jutten. Ik blijf het ingewikkeld vinden, de balans tussen verlangen naar meer ruimte en vrijheid en alle zaken in het leven waar je wat mee moet. Het klinkt misschien hypocriet, omdat ik in een luxe positie verkeer. Ik ben geen heilige en het kan soms ook misgaan, maar ik ben er serieuzer mee bezig. Hoe krijg ik het voor elkaar om meer rust in mijn leven te krijgen? Heel concreet wil ik bijvoorbeeld een werkweek van 36 uur. Op mijn leeftijd hoeft dat niet meer vijftig of zestig uur te zijn. Ik heb echt het idee dat dit gaat lukken. Het zijn keuzes die je zelf kunt maken.’’

Wim proost in Italië met zijn Australische medepelgrim en wandelvriend Rod, die volgend jaar naar Nederland wil komen. - Privéfoto

JERUZALEM In zijn vrije tijd zal wandelen een hobby blijven. De tocht naar Rome ziet hij als tussenstop naar het ultieme einddoel voor een pelgrim: Jeruzalem. Een boek met alle blogteksten en een fotoselectie dat hij heeft laten maken, heet niet voor niets ‘Rome, deel 1’. ,,Maar Jeruzalem hoeft voor mij niet per se de eerstvolgende langeafstandswandeling te zijn’’, zegt Broekhuizen met een lach. ,,Waarschijnlijk gaan Mieneke en ik volgend jaar een deel van de pelgrimsroute naar Santiago de Compostela lopen. En in september volgend jaar ga ik een paar dagen in Nederland wandelen met Rod, een man uit Australië, die ik tijdens het wandelen in Italië heb ontmoet. Van Jeruzalem blijf ik voorlopig dromen.’’  

VAN KOOTWIJKERBROEK NAAR ROME
Wim Broekhuizen start maandag 11 juli voor de ruim tweeduizend kilometer lange voetreis naar Rome vanuit de Limburgse plaats Swalmen. De afstand van 170 kilometer tussen Kootwijkerbroek en Swalmen heeft hij daarvoor al afgelegd. Vanuit midden-Limburg loopt hij via Maastricht, de Belgische Ardennen, Luxemburg en de Vogezen naar het Franse stadje Pontarlier, in het hart van het Jura-gebergte. Daar stapt hij vanaf langeafstandswandelpad GR5 over op de Via Francigena, een pelgrimsroute naar Rome die dateert uit de middeleeuwen.

Vervolgens loopt hij richting de Alpen, langs een hoge pas naar de Zwitserse stad Lausanne en dan langs het Meer van Genève naar de bijna 2.500 meter hoge Grote Sint-Bernhardpas op de grens van Zwitserland en Italië. En daarna langs de Italiaanse steden Aosta en Vercelli over de Povlakte en door Toscane naar de ‘eeuwige stad’ Rome, waar hij woensdag 26 oktober arriveert. Zijn vrouw Mieneke vergezelt hem ruim een week in Luxemburg, enkele dagen in Zwitserland en wandelt de laatste drieënhalve week mee in Italië.

ONTMOETING OP EEN TERRAS...
Vrijdag 28 oktober, twee dagen na hun aankomst in Rome, ontmoeten Mieneke en Wim Broekhuizen onverwacht een bekende Nederlander op een terras in een buitenwijk. ,,We waren vanaf het Pantheon onderweg naar de Sint-Pieter om het testimonium voor de pelgrimstocht op te halen. Om de massa’s toeristen te ontwijken, liepen we een stukje om en zagen ergens een gezellig barretje met wat mensen op het terras’’, vertelt Wim. ,,’Hé, ik hoor een paar Nederlanders’, zei ik. Mieneke had al gezien wie daar bij was, maar vertelde niets. Ik ging zitten, bestelde koffie, keek opzij en inderdaad ik kende die man. Eerst was het wat ongemakkelijk. Maar toen Mieneke ging afrekenen, sprak ik hem toch maar aan. Je zit tenslotte niet zo vaak naast onze minister-president’’, lacht de Kootwijkerbroeker.

,,Ik zei tegen Mark Rutte dat ik het dom zou vinden om niets te zeggen nu ik zo dichtbij hem zat. Hij vroeg waarom we in Rome waren. Ik vertelde over mijn pelgrimstocht. Hij was oprecht geïnteresseerd. Toen hij vroeg hoe ik kon bewijzen dat ik de hele route had gelopen, liet ik mijn stempelkaart zien. We hebben het niet gehad over politiek en ik heb geen foto’s genomen. We spraken kort met elkaar als twee Nederlanders in Rome die elkaar toevallig ontmoeten, op het terras van een barretje.’’