‘Een uitvaart moet altijd doorgaan’

Soms kun je een uitvaart nog zo goed voorbereiden, maar gaat er toch iets mis wat buiten je macht om gebeurt. Bijvoorbeeld een predikant die na 20 minuten amen zegt terwijl het draaiboek aangeeft dat de dienst een uur zal duren. Onderweg naar de begraafplaats doe je dan heel rustig aan, loop je wat langer voor de auto, in de hoop dat de dragers, die je op een bepaald tijdstip hebt besteld, al op de begraafplaats aanwezig zullen zijn. Bij mijn vader is het een keer gebeurd dat de rouwauto, met de rouwstoet erachter, weigerde nog maar een centimeter verder te rijden. Gelukkig was de familie het er over eens dat vader altijd had gezegd: ‘Ik wil niet in zo’n rouwauto’ en de stoet verplaatste zich vervolgens lopend verder naar de begraafplaats. Ooit kreeg mijn opa tijdens een begrafenis, op het graf, een hartstilstand. Hij werd snel in de rouwauto gelegd om naar de huisarts gebracht te worden en één van de dragers werd aangesteld als uitvaartleider. Wat een consternatie, maar een uitvaart moet altijd doorgaan. Onlangs was ik in een groot crematorium in Rotterdam waar een collega ondernemer gestrest rond liep. Er zat geen stickertje met nummer achter op de kist terwijl ze zeker wist dat ze dat er opgeplakt had.

Bij elke overledene die word gecremeerd of begraven hoort namelijk een registratie nummer aanwezig te zijn. Dit nummer moet op de kist staan en corresponderen met het nummer op het registratieformulier. Wij leveren dit registratieformulier in met de gegevens van de overledene. Zonder stickertje op de kist geen crematie of begrafenis. Ze zijn daar heel strikt in. En dat is goed ook, anders zouden de overledenen verwisseld kunnen worden. De collega mag niet gaan beginnen met haar dienst. ‘De familie moet de overledene eerst identificeren’, zegt de manager van het crematorium streng. ‘Ja maar, de familie heeft zojuist al afscheid genomen en de kist gesloten, zegt de collega nu toch lichtelijk in paniek. Ik wil hen hier echt niet mee lastig vallen’.

Uiteindelijk wordt er afgesproken dat haar collega op kantoor een nieuw stickertje maakt en deze komt brengen. Iedereen strijkt na alle hectiek de plooien recht, haalt opgelucht adem en gaat door met zijn werk. Na de dienst, als de nabestaanden in de koffiekamer zitten, zoek ik haar nog even op om te vragen of het allemaal goed afgelopen is. Gelukkig wel, zegt ze. ‘En zal ik je eens wat vertellen? Net kwam de 7-jarige kleinzoon van de overledene naar me toe. Hij vond dat ik goed mijn best had gedaan, maar was volgens hem vergeten het prijskaartje van de kist te halen, dus dat had hij er voor mij afgehaald. Ik zei tegen hem: Och jongen toch, wat dom van me. Dankjewel, daar heb je me echt enorm mee geholpen!’

[Thea de Jong