Even Wenen

ECHT SLYDREGTS

Even Wenen

Mensen die mij persoonlijk kennen weten het waarschijnlijk al: ik ga ruim vier maanden in Wenen studeren. Over een paar weken verlaat ik Sliedrecht en verruil ik het dorp waar ik altijd heb gewoond voor een grote stad waar ik nog nooit ben geweest. Het is tegelijk leuk en beangstigend. Ik weet al best lang dat ik dit ga doen, maar nu wordt het wel serieus. Ik roep al maanden dat ik 'volgend schooljaar' in Wenen ga studeren, maar nu is het ook daadwerkelijk volgend schooljaar. De meesten hebben de zomervakantie alweer ver achter zich liggen, maar ik bevind me nog in de nasleep ervan. Mijn schooljaar begint namelijk pas 1 oktober. In het Duits. Omringd door mensen die ik nog nooit heb gezien en gesproken. Ik zal de komende maanden mijn huis niet meer delen met papa, mama, Mels en Levi, maar met twee mensen waarvan op het moment nog onduidelijk is hoe ze heten, welke leeftijd ze hebben, van welk geslacht ze zijn.

Soms lig ik 's avonds in bed en word ik opeens overvallen door paniek. Ik zie mezelf al helemaal staan, alleen met twee koffers en een rugzak, verloren in een mensenmassa op Airport Wien. Ik ben opeens al mijn Duitse woordjes vergeten, ik neem de verkeerde bus, als ik uitstap begint het keihard te regenen, mijn telefoon is leeg en ik weet niet waar ik heen moet… Waarom wilde ik ook alweer in het buitenland studeren?

Oké, misschien heb ik teveel dramatische films gekeken. Ik weet dat ik makkelijk contact maak met anderen en dat ik mezelf prima verstaanbaar kan maken in het Duits en Engels, dus wat dat betreft hoef ik me geen zorgen te maken. Toch ben je wel kwetsbaar als je helemaal alleen in een vreemde omgeving beland. Mijn gedachten dwalen langzaam af naar vluchtelingen. Misschien komt het omdat ik pas het boek 'Duizend schitterende zonnen' van Khaled Hosseini heb gelezen (een aanrader!). Zij zijn vaak noodgedwongen om naar een andere omgeving te verhuizen. Zij hebben niet de luxe ervoor te kiezen een periode ergens anders te gaan wonen 'omdat het goed is voor je persoonlijke ontwikkeling' of 'om je horizon te verbreden' en 'om nieuwe ervaringen op te doen'.

Ik vind het dan ook om te wenen hoe sommige mensen over vluchtelingen praten. 'Ze pikken onze banen in. Ons land is te klein om al die mensen op te vangen.' Kom op zeg! Wat een egoïsme… Laten we alsjeblieft 'vreemdelingen' welkom heten. Dat besef ik me maar al te goed nu ik straks zelf een vreemdeling ben, overgeleverd aan de gastvrijheid van anderen.

Romy den Otter