Kameleon

De laatste weken van mijn buitenlandsemester zijn aangebroken. Het is een rare gedachte, dat ik straks niet meer over de campus zal lopen, samen met een studiegenoot cappuccino haal bij de Billa om de hoek. Dat ik op straat geen trams meer zal horen, geen imposante pastelkleurige gebouwen tegenkom tijdens wandelingen. Geen musea om de tweehonderd meter, geen Duitse gesprekken bij de deur voordat het college begint.

In plaats daarvan zal ik weer door Sliedrecht fietsen, bekende gezichten zien, lachen om de flauwe Nederlandse woordgrapjes van mijn vader, naar de Kringloop gaan met mam. Natuurlijk zie ik ernaar uit mijn familie en vrienden in Nederland weer te zien, maar heel eerlijk… ik zie er ook een beetje tegenop om te vertrekken uit Wenen. Ik wil geen afscheid nemen van de mensen die ik hier heb leren kennen. Het enige waarvan ik wel graag afscheid neem zijn de rondslingerende etensresten en de knoflooklucht die regelmatig in huis hangt, dankzij mijn Roemeense medebewoners. Allemachtig, vanavond was het ook wel heel erg. Als ik knoflook ruik, weet ik dat Renata gekookt heeft. Renata's eten zonder knoflook is als chocolademelk zonder slagroom, friet zonder mayo, softijs zonder discodip.

Maar terugkomend op mijn afscheidsproces, ja, ik vind het echt heel vreemd dat ik over ongeveer twee weken niet meer in Wenen ben. Ik heb me hier ook echt op mijn plek gevoeld. Nu voel ik me altijd wel snel ergens thuis, ik kan me makkelijk aanpassen aan een andere omgeving. Mijn moeder zei een tijdje terug: 'Jij bent eigenlijk net een kameleon' en dat heeft ze wel goed gezien. Ik pas me aan en vervolgens heb ik het naar mijn zin. Mijn tijd in Wenen is wel echt een onvergetelijke herinnering. En ik denk dat het best moeilijk zal zijn om deze grote, mooie stad weer in te ruilen voor het baggerdorp, maar ik zal me waarschijnlijk snel weer aanpassen aan de omgeving waarin ik ben opgegroeid.

Romy den Otter