The Passion

Vandaag is Dordrecht het decor van de negende editie van The Passion. Al maandenlang zijn hiervoor voorbereidingen getroffen. Men verwacht vanavond duizenden mensen in de binnenstad van onze buurgemeente. Kerken en horeca spelen er gretig op in. Er gaat speciaal een extra waterbus, houd de tijden en vertrekplaats wel even in de gaten.

Het is niet toevallig dat er voor Dordt is gekozen. Dit feest past in de herdenking van de Dordtse Synode van 1618-1619. Toen werden niet alleen de remonstranten veroordeeld (en daarmee de gereformeerden bevoordeeld). Er is toen ook het startsein gegeven voor de Statenvertaling. Deze was pas klaar in 1637. Voor de vorming van onze taal is deze vertaling van groot belang geweest. Veel uitdrukkingen in onze taal komen uit de Statenbijbel, zoals 'hij is ziende blind' en 'hij is niet van gisteren'. Verder was deze Bijbel belangrijk voor het geloof, dat een stempel gezet heeft op ons volk. De wortels daarvan liggen dus bij ons om de hoek, in Dordrecht. Vandaar dat men druk is met een 'ode aan de synode'.

Ik ken de argumenten van mensen die The Passion maar niks vinden. Hoe kun je nu Petrus of zelfs Jezus spelen als je zelf niet eens gelooft? Wordt er niet te veel een show van gemaakt? Moet je daar seculiere liedjes voor gebruiken? Mag je sowieso wel Jezus naspelen? Ik kan die argumenten prima invoelen. Maar er is ook een andere kant. Het is niet niks dat een verhaal uit de Bijbel zo veel aandacht krijgt. Alleen dát al. Verder blijken veel moderne liedjes juist verrassend goed te passen bij dit verhaal. Dat zet mij aan het denken. ('Denk niet zwart-wit!') Het kan bovendien een gelegenheid zijn om een gesprek te hebben over het evangelie. Het verhaal is trouwens bizar actueel. Want het gaat over het lijden van een onschuldige. Leg dat maar eens naast dat van vluchtelingen op de Middellandse Zee. En naast de jongen met autisme wiens pgb wegbezuinigd wordt. Dan komt het ineens dichtbij. Tja en dan is God misschien ook ineens niet zo ver weg. Want die had iets te maken met die lijdende mens, toch?

Wij mensen weten niet goed raad met lijden. Het kan de gemakkelijkste weg zijn om er dan maar een toneelstuk van te maken. Daarmee houden we de lastige vragen bij ons vandaan. Het verhaal dat met The Passion wordt nagespeeld is gewoon te confronterend. Wij westerse mensen houden berooide mensen liever op andere continenten. Of sluiten ze netjes op in kampen. Zodat wij door kunnen gaan met ons leven. Welke kant kiezen we daarmee? Hoe vaak zijn wij 'ziende blind'? Het thema van The Passion is: 'Je bent niet alleen'. Dat klinkt prachtig. Maar: …

Het blijft een lastig verhaal.

Geert van Dijk