Onthaasten en ontharen

De vakantieperiode is voor veel mensen weer aangebroken. Even bijkomen van het werk, van de stress. Even 'onthaasten'. Eerlijk gezegd moet ik altijd een beetje lachen om dit begrip, 'onthaasten'. Alsof dat alleen tijdens vakantie kan. Sowieso, in onze maatschappij is het mijns inziens vrij lastig niét door te denderen. Het leven lijkt soms net een sneltrein, het landschap verandert zo snel, lastig bij te houden, onmogelijk alles in je op te nemen. Zo willen veel mensen hun vakantie tegenwoordig ook, je lijkt wel gek als je besluit in je eigen dorpje Sliedrecht te blijven en niet uit te wijken naar exotische oorden. Veel doen, veel zien, veel ondernemen en vooral: ver weg.

Het lijkt soms wel een competitie. Daarnaast wil iedereen alles zo perfect hebben, dat er geen lol meer aan is als je het mij vraagt. Op social media, in tijdschriften, op tv… je wordt overstelpt met de prachtigste beelden van gelukkige mensen met slanke, afgetrainde, zongebruinde lijven en een stralende lach. Ze rennen in slow-motion over uitgestrekte witte stranden – waar heel toevallig niemand anders is – en drinken cocktails die een normaal mens niet eens kan betalen.

Maar zo gaat het niet. In het echte leven bedenk je je net voordat je van plan was naar het strand te gaan, dat je je oksels, bikinilijn en benen nog moet ontharen. Vervolgens sta je een uur in de file, moet je vanaf je parkeerplek nog 20 minuten lopen, kun je eenmaal aangekomen amper een plekje vinden op het derderangs strandje waar het zwerfafval tussen het helmgras doorwaait. Tussen alle badlakens met daarop zwetende toeristen plaats je uiteindelijk je parasol en twee klapstoeltjes, die je je partner met veel moeite hebt laten meeslepen. Aan de plakkerige zonnebrand op je lijf blijft zand kleven. In de felle zon valt het opeens op dat je bepaalde plekken been compleet hebt gemist tijdens het scheren. Je stoort je aan het rolletje vet wanneer je zit en hebt spontaan geen zin meer in het ijsje dat je net hebt gekocht. Trouwens, de helft ervan druipt nu langs het hoorntje op je handdoek. Als de hitte je bijna fataal wordt, besluit je toch maar even te gaan zwemmen in zee, maar dan krijg je een flinke slok zout water binnen waardoor je bijna moet braken.

Hoe verder je weggaat, het blijft een feit dat het gras ergens anders niet perse groener is. Soms misschien wel, maar als er één ding is waardoor je echt kun onthaasten, is het gewoon te blijven lachen wanneer alles niet perfect gaat en tevreden te zijn met wat je hebt en waar je bent!

Romy den Otter