Duurzaamheid

Vorige week donderdag zat ik onder het gehoor van wethouder Ton Spek. Voor vertegenwoordigers van kerken hield hij een verhaal over duurzaamheid. Hij heeft behalve wonen onder andere milieu en duurzaamheid in zijn portefeuille. Hij praatte ons bij over de plannen die de gemeente heeft om steeds meer woningen 'van het gas af' te halen om ze aan te sluiten op het warmtenet. Spek plaatste dat in het bredere kader van 'cradle to cradle': duurzame productontwikkeling. Zo is hij in gesprek met allerlei organisaties in de samenleving.

Daarbij kwam de vraag om de hoek kijken: wat kunnen de kerken doen aan duurzaamheid? Allereerst door het thema aan te kaarten. Christelijk gesproken is er een opdracht om voor de schepping te zorgen. De mens wordt in het paradijs al aangespoord om de geschonken tuin te 'bewerken en te bewaren'. Dat is nogal een verantwoordelijkheid. Dat staat in schril contrast met placticsoep en luchtvervuiling. Het is hoog tijd om in actie te komen. Daarnaast mag de kerk wijzen op het vooruitzicht van een vernieuwde schepping. Wij hoeven niet te denken dat wij de wereld kunnen redden. Toch moeten we de handen uit de mouwen steken. Helaas loopt de kerk hierin niet altijd voorop.

We kunnen natuurlijk best veel doen. Net als alle consumenten en vervuilers gewoon klein beginnen. Veel kerkgebouwen hebben prachtige daken waar je zonnepanelen op kunt leggen. Je kunt vandaag al overstappen van oneerlijke naar eerlijke koffie. Van plastic bekers naar papieren bekers, of gewoon weer kopjes afwassen. De parkeerplaats voorzien van duurzame tegels, meer groen. Mensen aanmoedigen om op de fiets naar de kerk te komen in plaats van per auto. Je kerkgebouw isoleren. Burgers die een inductie pannenset moeten aanschaffen, financieel helpen. Voorgangers moeten het goede voorbeeld geven. Welke auto rijd je? (slik) Enzovoort.

Even dacht ik: Kan ik het eigenlijk wel maken om hierover iets te zeggen? Hebben wij geen boter op ons hoofd? We doen immers allemaal mee aan de weggooimaatschappij. Tegelijk is de kerk gespecialiseerd in mentaliteitsveranderingen, en leeft zij al eeuwen lang met eindtijdscenario's. Kortom: Eén: niet je kop in het zand steken. Twee: aanpakken en volhouden. En drie: blijven hopen dat het goed komt.

Ooit zag ik in een wachtkamer, ingelijst aan de muur, de 'tien geboden van de indianen' hangen. Eén ervan heb ik altijd onthouden. Het was zoiets als: 'Neem van de aarde wat je nodig hebt, maar laat geen sporen achter'. Als ik dan denk aan alles wat wij weggooien aan afval, slaat de schrik mij om het hart. Nee, ik kan deze wereld niet redden. Maar: als deze wereld vernieuwd wordt, dan is niets tevergeefs. Alle kleine beetjes helpen.

Geert van Dijk