Oud mal gaat bovenal

Het is een bloedhete zondagmiddag. Nog brak van het tuinfeest van de avond ervoor, verplaats ik mij op slakkentempo van de bank naar de koelkast en terug. Toch kruipt het bloed waar het niet gaan kan. Ik moet naar buiten. Alleen is ook maar alleen .Ik probeer mijn vader telefonisch te bereiken. Als hij eindelijk met hese stem, van dat zelfde feestje opneemt, stemt hij, na wat aandringen van mij, mee in. Kletsend fietsen we de rivierdijk op, totdat we in de verte een persoon onderuit zien gaan. Geschrokken helpen we na wat vragen de meneer op leeftijd overeind. Een vriendelijk stel wat aan de overkant woont schiet ons te hulp. De man bloed flink uit een hoofd, arm en beenwond, maar is wel helder en verteld dat hij 86 is en al de hele dag op de fiets zit. We besluiten dat het beter is als hij bij het stel in de auto stapt en zich thuis laat afzetten. Als ik plechtig beloof dat ik zorg draag voor zijn fiets, komt pas de echte schrik. Met het stuur stevig vastgeklemd tussen zijn geschaafde handen, bekijkt hij zijn handelswaar eens beter. ''U heeft weleens op een een electrische fiets gereden?' Ik moet bekennen dat dat niet zo is, maar beloof hem met een stalen blik dat dat heus wel goed gaat komen. Er verschijnt een grijns bij de beste man op zijn gezicht. Ik ben ineens iets minder zeker van mijn zaak, maar geef geen krimp. Hij geeft zich gewonnen en ik besluit dat het beter is om toch nog even de ziekenwagen te bellen. Uiteindelijk stap ik dan ook met het zweet op mijn voorhoofd, niet veroorzaakt door de warmte, op het gevaarte. Ik trap 3 keer en sta al aan het einde van de dijk. Dit is geweldig!!! Ik krijg de smaak te pakken en druk op de knoppen alsof het een gokkast betreft. Heel even gaat het door mijn hoofd om een de-tour te nemen. Maar mijn enthousiasme wordt al snel de kop in gedrukt als ik onderaan de helling nog net niet in de sloot beland. Met een hartslag van 180 bereik ik tegelijk met de ziekenwagen mijn bestemming. Bij de ziekenbroeders zie ik enige twijfel over wie hier nu het slachtoffer is. Na wat gebrabbel en gewijs ontfermen ze zich over de echte pineut. Ondertussen bel ik meerdere keren mijn vader om onze locatie door te geven. Ik weet niet of u zelf ervaring heeft in de Tuinfluiter, maar zonder routeplanner ben je eigenlijk al ten dode opgeschreven. Als mijn moeder opneemt weet ik al hoe laat het is. Na ruim een half uur zoeken en roepen zie ik mijn pa oververhit aan komen stieren. Niet herhalend wat er uit zijn mond kom, beloof ik mijn vader op leeftijd, dat als hij voortaan zijn mobiel meeneemt, ik hem nooit bij een gedwongen verhuizing in de Tuinfluiter zal achter laten. En ik laat op dat bewuste moment mijn hoop varen dat het spreekwoord hoe ouder hoe wijzer eentje uit ervaring is.

Kelly Petrie