Gesloopt

Eindelijk is het pand gesloopt waar tot voor kort de stomerij zat aan de Rembrandtlaan. Op de hoek van de Frans Halsstraat stond een blokje winkels met daarboven appartementen. Het heeft even geduurd, maar uiteindelijk is het hele spul dan toch tegen de vlakte gegaan. Ik heb er een paar keer bij staan kijken en er een foto van gemaakt. Slopen is vakwerk. Bouwen is een hele klus, maar ook slopen is een vak apart, dat respect afdwingt.

De foto ligt voor mij. Ik zie een pand ter grootte van een woonhuis, waarvan de ramen stuk zijn. Links en rechts ervan een sloop-graafmachine (met zo'n knipschaar aan het uiteinde). Eromheen een hek, voor de veiligheid. En daarachter een strak blauwe lucht.

Als ik naar die foto kijk, dan denk ik: eigenlijk komt in dat beeld heel onze maatschappij bij elkaar. Alles wat in het groot in deze wereld gebeurt, komt in het klein samen op dit plaatje. Zo wordt er in de openbare ruimte voortdurend vernieuwd: oude huizen of hele wijken moeten wijken voor nieuwbouw. Verder doen de slopers aan 'gescheiden afval': beton- en steenresten, glas, metaal, hout, alles wordt netjes apart verwerkt. Veiligheid is ook een belangrijk thema: voor de veiligheid staat er een hek omheen. Want anders ben je als bouwer of sloper aansprakelijk. Die vraag hoor je vaak in het maatschappelijk debat: wie is verantwoordelijk? Er wordt daarbij vaak naar de ander gewezen. Onwillekeurig denk ik bij dit schouwspel aan de stikstofcrisis, die enorme gevolgen heeft voor de bouwwereld. Ik vraag me tegelijk af hoe het nieuwe pand wordt opgetrokken: waarschijnlijk met zo veel mogelijk duurzame materialen.

Uiteraard gaat aan zo'n sloop- en bouwproject een plan vooraf. Dit plan heeft lang op zich laten wachten, maar nu gaat er dan toch iets gebeuren. Eind 2020 moet er een apotheek zitten. De lange aanloop zegt iets over hoe we in onze samenleving voortdurend in discussie zijn. Tegenstrijdige belangen: hoe gaan we met elkaar om? Luisteren we naar elkaar? Slaan we samen de handen ineen? Hoe communiceren overheid en burgers? Bouwactiviteit is dus hoopvol: blijkbaar is men het met elkaar eens geworden. Kortom: in één plaatje zie je ongeveer heel de samenleving terug.

Vlak daarnaast, op de hoek van de Jacob Catsstraat, staat een pand met zestien appartementen. Met een hek eromheen. Die flats worden gerenoveerd. Dat is eveneens helemaal van deze tijd: 'Waardeer het, repareer het'.

O ja, die blauwe lucht. Dat zegt iets over mij. Als het regent ga ik natuurlijk niet staan kijken. Dan blijf ik lekker binnen. Terwijl die noeste werkers door weer en wind slopen dat het een lieve lust is.

Respect voor al die slopers en bouwers, die vaak al vroeg uit de veren zijn en lang doorgaan. Aan het eind van de dag zijn ze vast … gesloopt.

Geert van Dijk