Coronafiets

Een paar maanden geleden ging ik met vier zwagers en een neef een ritje maken op een mountainbike. ‘Doe je mee? Een rondje van 40 kilometer. Wij regelen wel een fiets.’ En ja hoor, daar reden we met z’n vijven over de Utrechtse Heuvelrug. Het ging heerlijk. ‘Volgende week hebben we een nieuwe uitdaging: 100 km.’ De volgende week maakten we inderdaad een lange rit. Het werd uiteindelijk 110 km over de mooie Veluwe. Wel eerst even een paar keer getraind van tevoren, maar ook deze rit lukte prima. Sindsdien heb ik de slag te pakken. Inmiddels heb ik zelf een soort van mountainbike gekocht en heb ik er een hobby bij. Wat meewerkte was dat sinds maart alle volleybaltrainingen stil liggen. Ik vond dat een beetje beweging wel nodig was. Dus eigenlijk zou je dit een coronafiets kunnen noemen.

En nu ontdek ik de Alblasserwaard van een andere kant. De plaatsen ken ik al wel, maar ik leer nu waar goede en minder goede fietspaden liggen. Je kunt zo’n sport natuurlijk overdrijven. Ik hoef niet per se een fiets van duizenden euro’s, maar echte kwaliteit heeft wel een prijs. Voor de veiligheid moet je een goede helm hebben, en dus: daar ga je al.

Van fietsenmakers begrijp ik dat afgelopen voorjaar en deze zomer allerlei fietsen als warme broodjes over de toonbank gaan. Er zijn nogal wat mensen die vanwege de corona hun vakantiegeld ‘dan maar’ in een fiets steken. Het lijkt mij in elk geval goed voor het milieu en ook nog voor de gezondheid.

Ik had de coronafiets nog maar een paar weken, en toen was er al iets mis met de ketting. Hij trapte door. Eerst eens even goed schoongemaakt en wat zelfhulpfilmpjes gekeken, maar het probleem bleef. Daarvoor hebben we in ons dorp gelukkig meer dan genoeg behulpzame fietsenmakers. Dus ik ging met mijn fiets naar een van hen. Bij binnenkomst merkte hij op: ‘Leuk fietsje… Zeker om je hoofd leeg te maken’. Ik knikte. Dat is nou fijn. Er zijn van die mensen die je begrijpen voordat je een woord hebt gezegd.

[Geert van Dijk