Abnormaal

De komkommertijd is aangebroken. Wat dus normaal gesproken een rustige (lees saaie) periode in het jaar betekent. Toch lijkt het nu misschien wel de spannendste periode van 2020 te worden. Door de versoepeling van de corona maatregelen stond ik na 4 maanden sluiting van het café ineens toch vorige week zaterdag als vanouds meters bier te tappen. Ook hebben de Sliedrechtse terrassen naar mijn idee nog nooit zo vol gezeten. Met dus wat gezonde spanning, maar zeker niet minder enthousiast vond ik al snel mijn draai in het 'nieuwe normaal'. Een uitdrukking die ik vanaf het begin al vreemd vond en steeds meer weerstand oproept. Helemaal nu ik mijzelf betrap aan de snelle gewenning aan al dit 'abnormale' normaal. Zo is die hele anderhalve meter samenstelling er zelfs bij ons binnenshuis ingeslopen. Zoals ik voorheen veelvuldig iedereen knuffelde bij het welterusten ritueel is het nu al heel 'normaal' om dit ineens met een snelle doei of een handkusje met zo min mogelijk 'asem' af te doen. En dan valt dit natuurlijk in het niet bij het ‘nieuwe normaal’ van een niet zoenende en niet handen schuddende mondkapjesdragende ‘anderhalvemetersamenleving’ waarin bijvoorbeeld ouderen in verpleeghuizen niet of nauwelijks mogen worden bezocht. Na 11 september, na de Tweede Wereldoorlog, na de crisis van 2008. Steeds weer zou de wereld nooit meer hetzelfde zijn. En steeds weer kwamen we binnen de kortste keren terug op het oude spoor. Maar in dit opzicht vind ik dat helemaal niet erg. Levend in een wereld waarin communicatie zo makkelijk is door onze digitale uitvindingen, was er juist nog nooit zo extreem weinig echte verbondenheid. Een WhatsApp, skypen, emoticon, e-card, like of e-mail naar vrienden en collega's was al het 'nieuwe normaal'. En nu het andere, echte fysieke contact bij de mensen die we ons als familie toe eigenen ook wegvalt, vraag ik mij regelmatig af: 'Waar stevenen we op af?' Natuurlijk ben ik blij dat men afstand houdt en zich aanpast. Maar ja, zelfs ik, die graag alleen is, mis de rumoer, de gezelligheid van een groepsetentje dan alweer een afhaalmaaltijd thuis. Normaal hè, normaal ben ik best wel van: Doe maar normaal dan doe je gek genoeg. Maar dit nooit meer alsjeblieft. Doe effe normaal!

[Kelly Petrie