Thuiswerken

Tien maart was de laatste dag dat ik met mijn collega’s op ons kantoor in Gorinchem de krant maakte. Op 16 maart ging Nederland op slot en besloot ook mijn werkgever dat alle redacteuren thuis werkten. Inmiddels is dat advies ‘zoveel mogelijk thuis werken’, maar in de praktijk betekent dat, dat ik het grootste deel van mijn uren aan mijn keukentafel mét bureaustoel zit te werken. Af en toe verhuis ik naar een werkplekje in mijn slaapkamer voor een overleg en soms heb ik een afspraak of interview buiten de deur, maar mijn collega’s heb ik de afgelopen zes maanden misschien drie keer gezien.

Die eerste periode thuis was vrij hectisch. Drie jonge kinderen (9, 7 en 4), waarvan er twee elke dag werden verwacht in een videogesprek met de meester of juf en daarnaast een bergje huiswerk hadden, een werkende echtgenoot aan tafel, de jongste die ik wat werkjes probeerde te laten maken maar die veel vaker televisie keek dan ik wilde en zelf proberen elke week Het Kompas Sliedrecht in de steigers te krijgen: het lukte, maar vraag niet hoe. Ik zal niet ontkennen dat ik heb gehuild, maar als ik terugkijk was het ook vaak heel erg fijn met z’n vijven waarin we naar buiten gingen voor een wandeling of op een doordeweekse middag zomaar even naar het strand reden.

En hoewel ik voor de coronacrisis maar één dag op kantoor was, begin ik het nu een beetje zat te worden. Ik sleepte onlangs de bureaustoel naar beneden toen ik echt last van mijn rug kreeg door het zitten op een eetkamerstoel. Ik wil niet meer drie kinderen shhh-en omdat de boodschap ‘ik ben even aan het bellen voor mijn werk’, kennelijk aanleiding is om elkaar vriendelijk de hersens in te slaan of een spelletje net te luidruchtig te spelen. Natuurlijk kan ik lekker lunchen uit mijn eigen koelkast en kan ik tussendoor nog eens wat in huis doen. Ook is mijn echtgenoot een prima collega, hij zet zelfs koffie voor me, iets wat ze op kantoor zelden doen. Maar toch.

Ik weet dat ik hier nog even zit. Het aantal ziektegevallen loopt weer op en het is misschien wel beter om nog even een tijdje zoveel mogelijk thuis te werken. Maar ik wil het liefst gewoon weer op mijn eigen plekje zitten op het kantoor in Gorinchem. Samen met mijn collega’s alstublieft. Dat ik hen zo erg zou missen, had ik nooit gedacht.

Marjanne Dijkstra