Verborgen schatten

Een tijdje terug liep ik op de laatste zomerse maandag richting de kinderboerderij gelegen in het Burgemeester Feitsmapark. Een zak oud brood in de ene hand en in de andere de kleine zweterige vingertjes van mijn oudste bonuskind . Zes jaar oud en elke dag nog op ontdekkingsreis. Zo ook vandaag. Ik had hem namelijk een schat beloofd. Maar die moesten we dan wel eerst gaan zoeken. Inclusief echte kaart, die ik diezelfde ochtend nog met al mijn fantasie en creativiteit gemaakt had en de schat eigenhandig verstopt had. Misschien vond ik het nog wel spannender dan hij, want toen hij eindelijk uit school kwam, overhandigde ik met iets versnelde hartslag de 1000 jaar oud lijkende kaart. Zijn ogen glunderden en na een ijsje waren we er allebei klaar voor. Eenmaal aangekomen op de plek van bestemming moesten we natuurlijk net doen of dat we daar alleen voor de dieren en de speeltuin kwamen. We waren er maar druk mee. En helemaal niet vervelend. Er is zoveel te zien en te doen. Zelfs ik vergat de tijd door de paarden, kippen, konijnen, koeien en varkens. En het net echt lijkende houten schip inclusief groot roer was toch wel de kers op de taart. Van al dat gespeel krijg je natuurlijk trek dus vooruit, nog maar een ijsje dan. We zouden door alle afleiding bijna vergeten waarvoor we eigenlijk kwamen. Nog een boekje uit de leenboekenkast en dan toch maar verder op jacht. De kaart wees duidelijk aan dat we via de ingang naar buiten moesten. Niet ver daar vandaan stond een groot kruis, wat in kaartentaal betekent dat daar de schat verstopt ligt. Maar daar aangekomen was de schat in de verste verte niet meer te bekennen. Met het zweet op mijn voorhoofd en zeker ook op andere plekken hing ik voorover in de struiken op zoek naar.. ja... naar wat eigenlijk? Een stel eersteklassers wachtend op de bus keek me vragend aan en wisselden met te zwaar opgemaakte ogen een blik. ‘’Kijk ! Ik heb het! Denk ik.’’ Een schok gaat door mijn lijf bij het horen van deze zin uit de mond van mijn kleine ontdekkingsreiziger. Opgelucht en teleurgesteld tegelijk zie ik dat hij een nog net niet helemaal leeggelopen roze ballon in zijn handen houd. En dan bij poging 88 en 3 spinnenwebben in mijn gezicht verder zie ik het dan eindelijk glinsteren. Een gilletje ontsnapt uit mijn mond. De eersteklassers staan er nog steeds dus ik hou mijn vreugdedansje in. Bijna trakteer ik op ijsje nummer 3. Zo blij ben ik. Hij ook, want zijn dansje wordt met goedkeur door het bus wachtende publiek ontvangen. Tevreden vertrekken we richting huis. Hij blij met zijn gevonden schat en ik met de mijne. Want wat is onze kinderboerderij toch leuk. Waar een beetje fantasie je allemaal wel niet kan brengen.

[Kelly Petrie