Zwemles

Zwemles is bij menig ouder niet het meest favoriete onderdeel van de fysieke opvoeding van hun kinderen. Het hoort er echter bij: in een waterrijk land als Nederland is verdrinking een reëel gevaar. Ondanks alle klaagzangen van vrienden en kennissen met kinderen die al wel zwemles hadden, begon ik vier jaar geleden met mijn oudste kind positief en vol goede moed aan de weg naar een zwemdiploma.

Toentertijd zwom mijn dochter in het Dordtse zwembad, in onze woonplaats. De eerste drie keer mag je als vader of moeder vrolijk mee zwemmen en omdat de zwemles bij mijn echtgenoot ruim 35 jaar geleden niet favoriet was, was ik de pisang. Als je zelf in het water ligt, is zo’n bad best lekker. Een van de eerste keren daarna - toevallig in november - zag ik een vader in een t-shirt en afritsbroek lopen. Ik vroeg me af of hij niet helemaal goed bij zijn hoofd was, nam plaats en vijf minuten later begreep ik de vader al stukken beter. Elke week was het weer genieten van onvrijwillige sauna. Mijn dochter haalde na hard werken een zwemdiploma en ik dacht vlotjes met de middelste - toen 5,5 jaar - dan ook maar meteen door te gaan.

Nu heeft mijn oudste zoon nogal angst voor alles wat nieuw is en uiteindelijk startten we de zwemles pas echt in januari - hij was toen bijna zeven - van dit jaar. In Sliedrecht in een heel klein groepje voor kinderen met angst. En hoewel het in het Sliedrechtse zwembad óók bloedheet is, ging daar een wereld voor me open. Juf C. zwemt met de groep met angstige kinderen. Ik zou willen dat alle juffen zoals juf C. waren. Ze is lief, geduldig, grappig en begripvol, maar ook gewoon duidelijk. Ja, je vindt het eng, maar we gaan tóch het water in om te zwemmen. Ja, je huilt nu, maar we gaan gewoon zwemmen. Maar altijd lief, geduldig, troostend, als je maar probeert. Dát en de hele zomer in ons eigen ‘Piscine sur Jardin’ afgelopen coronazomer, zorgden ervoor dat mijn zoon - na een zwemles of zeven in het begin van het jaar - in september na een lange pauze vrolijk het zwembad inplonsde.

Vandaag mogen we weer na twee weken pauze. Zoon heeft er zin in. Maar toen juf C. pas opperde dat hij naar een volgend groepje kon, moest hij huilen. ,,Ik vind haar zo lief en ik wil altijd bij haar blijven zwemmen”, snifte hij thuis na, terwijl ik had uitgelegd dat het juist heel leuk was dat hij naar een ander groepje mag, want dan kan hij zijn zwemdiploma halen. In afwachting van het nieuwe groepje, laat juf C. zoon van alles extra doen en hij spettert lekker verder. Ik bereid me nog even geestelijk voor op een jaar of wat onvrijwillige sauna. Met liefde.

[Marjanne Dijkstra