31 maart afscheid van kastelein Piet bij cafe Korevaar 

Ode aan t kleine cafe

Daar sta je dan, al ruim 100 jaar, aan de Sliedrechtse haven.

Ik kan het maar moeilijk uitleggen, 

daar waar ik altijd op m’n gemak ben, een bruin café waar je bij binnenkomst de historie kunt proeven.

Waar ik kan drinken, waar ik kan klinken op om het even wat, met een lach en een traan als het leven zelf.

Waar keihard wordt gelachen om een slechte grap.

Geen plek voor tere zieltjes, waar het altijd weer de vraag is wie vandaag de eerste sneer uitdeelt en wie verbaal bij z’n knieën afgezaagd wordt.

Maar waar humor ook alles overbrugt.

Met dronken woorden, met zacht gestoorden, soms een beetje boos, soms een beetje vals.

Een huiskamer voor velen, voor Johannegie, de boys uit Wingerde of de schurk uit Suske & Wiske. 

Waar altijd wel een dom ploegie binnen zit.

Waar je gewoon kan slapen aan de bar.

Een Feyenoord kroeg waar met respect over de prestaties van andere ploegen gesproken wordt.

Waar tijdens de voetbal gewoon door gekaart wordt, met de bijbehorende hapjes.

Waar geen gezag nodig is of het moet van kastelein Piet zijn die, afhankelijk van zijn stemming, 

je begroet met , ”, “wat mot jij nou weer” of “dat heb jij goooooeeed”.

Waar er, als je om citroen in je cola vraagt, iemand naast je net hard genoeg fluistert “denk maar aan je schoonmoeder”

Waar geen God bestaat, behalve Bacchus en het hedonisme een grote aanhang kent.

Waar huwelijken zijn gesmeed en huwelijken (bijna) zijn gestrand.

Waar van alles binnen komt vallen (soms letterlijk),van procestijger©? tot kraanmachinist, van baggerboer tot accountant, van buurvrouw tot burgemeester.

Het zijn dan ook de mensen die een cafe maken: de kastelein, de medewerkers en de gasten.

En daar telt je geld of wie je bent niet meer mee.

Waar “gaaaaa nouw” de meest gehoorde afscheidsgroet is.

Waar de muziekkeuze reuze is en talloze bands hebben opgetreden.

En waar je over 3 maandjes weer op het mooist gelegen terras van Sliedrecht kan bivakkeren.

70 vierkante meter waar de tijd even stilstaat in een steeds snellere wereld.

Piet(je) gaat afscheid nemen na ruim 30 jaar bakken aan de bar, bedankt voor àlles ouwe schurk !!!

Agnes zwaait er binnenkort de scepter, ook al bijna 20 jaar achter de bar, en ook gezegend met de kenmerkende Bot(te) humor.

Het DNA, de ziel blijft dus behouden.

En het kleine café...dat blijft bestaan.

En er verandert helemaal niks !