Luciano en Rachel delen passie voor sport

Broer en zus

weten goed

wat ze willen

SLIEDRECHT - Luciano en Rachel van Harlingen zijn broer en zus. Zoals zoveel broers en zussen liggen ze wel eens in de clinch. De rustige Luciano denkt er het zijne van als spraakwaterval Rachel haar verhaal afsteekt en niet meer af te stoppen is. Wat ze gemeen hebben is hun passie voor sport. De 17-jarige Rachel is een talentvol atlete die vorige week bij de plaatselijke sportverkiezingen net naast de titel Sportvrouw van het Jaar greep en de één jaar oudere Luciano stootte vorig seizoen vanuit A1 rechtstreeks door naar de hoofdmacht van voetbalvereniging Sliedrecht.

Door Erik de Bruin

Rachel heeft zich de afgelopen twee jaren noodgedwongen toegelegd op het onderdeel speerwerpen. Dat heeft haar bepaald geen windeieren gelegd. Ze werd tweemaal achtereen Nederlands kampioen bij de jeugd. Ze wil zich naar de toekomst toe echter niet specialiseren. Meerkamp is meer haar ding. Vandaar dat ze nu zo baalt want ze heeft weer last gekregen van haar schenen, een blessure waar ze al drie jaar mee worstelt en waarvoor ze vorig jaar zomer is geopereerd. ,,Ik kon eindelijk weer eens vrijuit alle onderdelen doen. Heerlijk was dat. Ik vind speerwerpen heel leuk, maar niet zes dagen per week. De meerkamp is veel afwisselender.''

Ze vervolgt: ,,Vroeger droomde ik van de Olympische Spelen. Dat was mijn ultieme doel. Door die blessureproblemen wordt het steeds moeilijker en ben ik realistischer gaan nadenken. Ik wil nog steeds deelnemen aan EK's en WK's. Mezelf sportief ontwikkelen. Ik wil alles of niets. Over twee weken is het NK Indoor voor de meerkamp. Het eerste onderdeel is de hordenloop. Ik ben dit seizoen al twee keer gevallen op dat onderdeel en dat zit me écht heel erg dwars. Ik ga niet naar een NK om al na één onderdeel geen kans te maken. Ik ben best wel serieus geworden. Als ik het voor de lol zou doen zou ik gewoon stoppen als ik moe werd. Nu moet je doorbijten, je niet laten ontmoedigen. Uitgaan met vriendinnen vind ik heel leuk, maar zit er vaak niet in omdat je fit moet zijn voor een wedstrijd. Ze begrijpen het wel als ik Nee zeg, maar zelf zit ik er wel mee. Wat nu als ik dertig ben? Heb ik dan helemaal gaan vriendinnen meer? Is het het waard om zoveel tijd en energie te stoppen in atletiek? Kan ik niet beter gaan voetballen als ik last blijf houden van deze blessure? Als Ajax een vrouwenteam zou oprichten weet ik zeker dat ik dat niveau aan kan ha ha ... . Ik stel mezelf veel vragen. Ik wil het niet voor niets doen en daarom ga ik er honderd procent voor. Wat ik al zei: alles of niets. Vroeger was ik trouwens heel anders. Ik was heel speels en vond het leuk om wedstrijden te winnen, wat ook vrij gemakkelijk ging, maar nog leuker om met vriendinnetjes lol te maken. Trainen vond ik eigenlijk maar stom, ik won toch wel. Als ik dan een keer verloor werd ik kwaad op mezelf en ging ik er keihard tegenaan. Totdat ik weer ging winnen en dan werd ik weer net zo gemakzuchtig. M'n trainers hebben me gelukkig geleerd dat ik serieuzer moet worden omdat het later niet meer zo gemakkelijk gaat. Dat hebben ze goed gedaan ha ha ... .''

Luciano ging als 8-jarig jongetje ook op atletiek, maar vond uiteindelijk voetbal toch leuker. Hij doorliep de jeugd van voetbalvereniging Sliedrecht en mocht vorig seizoen verrassend zijn debuut maken in het eerste team. Afgelopen zomer werd hij definitief overgeheveld naar de A-selectie. Hij is een buitenspeler die graag zijn mannetje opzoekt en snelheid koppelt aan techniek. Hij heeft zich in no time in de basis gespeeld en maakt indruk met zijn passeeracties. Gezien de stand op de ranglijst - Sliedrecht staat roemloos onderaan in de tweede klasse F - loopt hij echter niet over van blijdschap en trots. ,,Ik weet dat ik veel beter kan. Ik moet meer assists kunnen geven en meer scoren. Gewoon beslissender zijn.'' Volgens hem kan ook het team veel beter dan het tot nu toe heeft laten zien: ,,We hebben een minder goede ploeg dan vorig jaar omdat een paar belangrijke spelers naar hoger spelende clubs zijn gegaan. Toch hebben we voldoende kwaliteit om erin te blijven. We moeten alleen wél uitstralen dat we ten koste van alles willen winnen. We hebben tijdens het trainingskamp in de winterstop uitgesproken dat we er alles aan gaan doen. Ik heb veel vertrouwen in de tweede competitiehelft. Volgende week uit tegen Capelle wordt een cruciale wedstrijd. Ik verwacht dat we gaan winnen. Zeker als we hetzelfde niveau halen als twee weken geleden tegen Alblasserdam. Dat we die wedstrijd verloren kwam hoofdzakelijk door de scheidsrechter. We hebben dit seizoen weinig geluk gehad met scheidsrechters. Ik denk dat het ons zeker acht punten heeft gekost. Maar daarover klagen heeft geen zin, we moeten naar onszelf kijken.'' Als Luciano naar zichzelf kijkt ziet hij een mooie voetbalcarriere in het verschiet liggen. ,,Ik zou over een paar jaar zeker bij een hoofdklasser willen spelen. Vorig seizoen kon ik naar Kozakken Boys A1, maar ik denk dat in een eerste elftal meer kan leren. Ik hoop me bij Sliedrecht zo goed mogelijk te ontwikkelen.''

Foto: Broer en zus Luciano en Rachel van Harlingen verschillen qua karakter (de één is rustig en de ander juist erg uitbundig) maar delen wel een passie voor sport. Ze zijn zelfbewust en allebei zeer competitief ingesteld.