'Door God kan ik weer lopen' (met filmpjes!)

SLIEDRECHT - De Sliedrechtse Ida de Jager (44) kwam na complicaties tijdens de bevallingen van haar kinderen in een moeilijke periode van haar leven. Ze kon bijna niet meer lopen, moeizaam zitten en lag het grootste gedeelte van de dag op bed. Onlangs liet ze zich dopen. Ze zette deze stap in geloof nadat God volgens De Jager twee jaar geleden tijdens een gebedsgenezingsdienst in Leiderdorp haar bekken en benen genas. Aan Het Kompas vertelt ze haar verhaal.

Door Marjanne Dijkstra

,,Vlak voor de bevalling van mijn dochter in 1986 viel ik van boven naar beneden van de trap, maar toen ik beviel van mijn zoon ging het echt mis. Ik brak mijn schaambeen en pas na een week ontdekten de doktoren dat. Zes weken zat ik in een gipsbroek en hing ik in een hangmat om mijn bekken zo weinig mogelijk te belasten. Toen ik weer thuiskwam, blokkeerde mijn bekken bij het traplopen. Daar stond ik dan met twee kleine kindjes onderaan de trap. Ik ging naar de orthopeed en die ontdekte punten op mijn schaambeen die pijn veroorzaakten. Ik kon worden geopereerd, maar dat gaf kans op verlamming. Ik besloot toch voor de operatie te kiezen, waarbij uiteindelijk de banden aan de achterkant van mijn rug te strak werden gezet. Ik kon toen niet meer zitten.”

,,We bleven zoeken naar een oplossing en kwamen bij een arts in Delft terecht. Die haalde de platen en schroeven uit m’n bekken en ik lag weer een half jaar in het ziekenhuis. Ik was toen pas 27 en ik had het vooruitzicht mijn hele leven op bed te liggen en af en toe een uurtje te kunnen zitten. Het is heel verdrietig als je gezin zoveel te verduren heeft, maar mijn man Jan en ik hadden veel steun aan ons geloof. Weer bezochten we een andere arts en in 1999 kreeg ik schroeven in mijn rug en plaatjes op m’n schaambeen. Twee schroeven kwamen daarbij in zenuwbundels terecht en ik voelde m’n benen niet meer. Ik kon niet meer lopen en zitten, maar alleen liggen. Daar bovenop kreeg ik ook nog posttraumatische dystrofie in mijn benen, bekken en linkerhand. In 2005 kreeg ik een beroerte waardoor ik linkszijdig verlamd raakte en ik had last van hartklachten.”

,,Het was allemaal heftig, maar rond 2007 was wel de moeilijkste periode. Ik kon geen kopje thee zelf drinken, ik had hulp met douchen en aankleden. Toch voelde ik me al die tijd gedragen door God. Van een vriendin kreeg ik twee blaadjes van Levensstroom, een kerkgemeenschap. Ze vroeg me of ik wist dat ik genezen kon worden. Jan en ik waren lid van de hervormd gereformeerde gemeente en gebedsgenezingen kwamen in onze kerk niet voor. Ik ben meer gaan lezen over Levenstroom en ontdekte niets fouts aan wat daar gebeurde. Wel dacht ik dat als God me wilde genezen, dat ook thuis kon. Ik vroeg aan verschillende mensen wat zij van de gebedsgenezingen vonden en die vonden dat ik het niet moest doen omdat het allemaal poppenkast was. Maar God wilde duidelijk anders.”

,,Begin maart 2007, ik slikte toen zeventien verschillende soorten medicijnen per dag, kon ik tien nachten op rij niet slapen. Ik was kapot en mijn vriendin had weer gevraagd mee te gaan naar Levensstroom omdat Janneke Vlot, met wie ik vijftien jaar daarvoor in het ziekenhuis had gelegen, daar was genezen. Ik had gezegd dat ik dat niet wilde en ze was zwaar teleurgesteld naar huis gegaan. Uiteindelijk voelde ik dat God het toch wilde. Ik heb mijn vriendin gebeld en zei toch te gaan. Al werd ik maar bemoedigd. Liggend in de auto werd ik naar Leiderdorp gebracht.”

,,Het was een heel ander soort kerk dan ik gewend was, maar toch voelde ik de Heere God daar aan het werk. Uiteindelijk stond ik ook in de rij voor gebed. Jan Zijlstra, de evangelist, vroeg wie ik was en wat ik had. Hij vroeg God om me nieuwe bekkenbanden te geven en ik voelde de pijn uit mijn lijf vloeien. Ook bad hij om een nieuw rechterbeen en dat kreeg ik. Hij zei dat het mooiste nog moest komen en sprak ‘Ik zeg je in de naam van Jezus sta op en loop!’. Daarna liep ik aan zijn hand een aantal stappen en ik liep zelf het podium af. Thuis wist ik ook niet hoe ik het had; mijn zoon en dochter waren perplex. Mijn dochter begon te schudden aan mijn benen en vroeg of het echt geen pijn deed. Uiteindelijk heb ik wel veel spierpijn gehad, maar dat is ook niet heel raar na zo lang niet lopen. Inmiddels wandel ik ruim twee uur met de hond en fiets ik twintig kilometer. Afgelopen januari hebben heb ik me laten dopen in gehoorzaamheid aan God en Zijn Woord omdat ik steeds tekenen van God kreeg dat ik dit moest doen. Mijn man besloot zich ook te laten dopen.”

,,Misschien zijn er mensen die dit niet begrijpen. Ik heb totaal geen pijn meer, ik kan alles doen en zelfs mijn zicht is verbeterd. Artsen vinden het niet te verklaren. Je moet honderd procent voor Jezus leven en ik voel dit als pure genade; lang niet iedereen wordt door God genezen. Het is volledige overgave aan God. Ik begrijp ook dat mensen hierover twijfelen, maar God is niet veranderd, Hij raakt nog steeds mensen aan. Het is ook niet zo dat mijn doop een vrijbrief is voor de hemel of dat ik niet meer ziek kan worden. Alleen geloof kan je behouden.”