Experiment Baggerpop 'onsliedrechts' succes

SLIEDRECHT - Het Baggerpop-experiment van de plaatselijke horeca mag zeker een succes genoemd worden. Het was zaterdag 13 juni schitterend weer en er kwamen vooral in de loop van de middag en ’s avonds ‘onsliedrechts’ veel mensen op af. De sfeer was prima. Je moet het maar aandurven (of over het hoofd zien?) om in hetzelfde weekend als Wantijpop nog een gratis popfestival te organiseren. Nou, heren en dame van Havanna, Huifkar, Candlelight, Korevaar, Klok en De Kock: het is jullie gelukt.

Door: Margreet Strijker

Maar waarom was Baggerpop nou zo leuk? Was het omdat ‘Autophyte’ een vintage rock schoolbandje dat bestaat uit 14- en 15 jarigen, het lef had om Voodoo Child van een grootheid als Jimmy Hendrix in hun repertoire op te nemen en er nog mee wegkwam ook? ,,Niet echt muziek voor jonkies”, beaamde een genietende oudere jongere uit het publiek.” Bas, Tim, Levi en de Sliedrechtse toetsenist Dylan zijn het schoolbandjes niveau duidelijk ontgroeid. Er wordt binnenkort een doorstart als ‘Hurricane Bill’ gemaakt. En daarmee verdienen ze het om een volgende keer geprogrammeerd te worden op een later tijdstip zodat er wat meer publiek is.

Was dit eerste echte Sliedrechtse popfestival zo geslaagd omdat de niet onaantrekkelijke ‘Bohdi’ met zijn roze gitaar iemand deed verzuchten: ,,Wel een zwoele stem, die jongen.” Waarop een dochter het nodig vond op te merken: ,,Die is veel te jong voor jou, ma.” In ieder geval was het zo dat niet alleen zijn vaste fans uit Highlight hem toejuichten, maar ook de rest van de toehoorders zijn vertolkingen van onder andere De Dijk, Bob Dylan en Simon & Garfunkel wisten te waarderen.

Maakte ‘Back in Town’ de eerste Baggerpop tot een succes? ,,Wat een stem 'heb' die vent!”, klonk het vanaf het grasveld. Niet alleen deze fan wist het zeer indrukwekkende stemgeluid van de Sliedrechtse Wim Lavooi, drummer/zanger van deze geweldige bluesband te waarderen: ,,Speuluh!”, klonk het iedere keer weer. En twee kleine meisjes kregen helemaal ‘de blues’ van het gitaarspel van Marco en Arjan de Gorinchemse bandgenoten van Wim.

Of was Baggerpop leuk omdat twee trotse oma’s achter kinderwagens over hun pasgeboren kleinkinderen stonden te praten, terwijl een bezorgde passante zo onopvallend mogelijk het mutsje wat verder over de babyoortjes trok ter bescherming tegen het popgeweld? Leuk omdat de 19-jarige jongen die in het gras lag te genieten van zon, muziek en bier zo leek op hoe zijn vader er ruim dertig jaar geleden uitzag? Pa Bert, die een popfestival en een biertje ook nog steeds weet te waarderen, zegt een eindje verderop trots grinnikend: ,,Weet je dat hij soms mijn oude jasje met franjes wel eens draagt.”

Was Baggerpop geslaagd omdat een groep die zichzelf ‘Pebbles’ noemt het publiek helemaal wild (nou ja, op zijn Sliedrechts dan...) krijgt met kick-ass rock covers? Of omdat U2NL een moeder met haar schoondochter helemaal los liet gaan? En niet alleen deze twee dames wisten de ode aan de Ierse helden te waarderen.

De energieke coverband ‘Power Station’ was de hekkensluiter van de allereerste Baggerpop. Dat de nummers van dames als Pink, Anouk en Tina Turner niet altijd even goed uit de verf kwamen, leek niemand te deren, want Baggerpop was om alle eerder genoemde en nog veel meer andere redenen toch al een succes. Zowel rondom de muziektent, op het grasveld als bij de bar voor het oude raadhuis stond het vol met vrolijke, luisterende, pratende en drinkende mensen. Precies om 12 uur was het afgelopen, zoals het nou eenmaal hoort in ons keurige Baggerdorp. Jong repte zich naar Havana, Huifkar en de Candle en oud nam gezellig thuis nog een biertje of een wijntje. Dat dan weer wel.