‘De minder leuke kant van de vakantieperiode…’

Ze kunnen niet praten. Althans, niet met woorden. Ze kunnen wel degelijk communiceren….. Met ‘ze’ bedoel ik dieren.

“Mèèèauw!!!” hoor ik vanuit de verte. Het regent pijpenstelen. Zo’n bui waarin je binnen 3 seconden drijfnat bent. Ik loop over een verlaten stuk industrieterrein. Een half uur geleden zat ik nog met een slaaphoofd in het dierenasiel achter een mok hete koffie. Op schoot lag een asielkat op vol volume te knorren. Een asielkat met een verhaal. Hij kan het ons niet vertellen. En dat is maar goed ook, denk ik soms wel eens. Want een groot deel van de dieren in het dierenasiel hebben vreselijke dingen meegemaakt. En vaak gaat het om het bekende verhaal: ze zijn afgedankt! Ooit aangeschaft, en later weer afgedankt. Soms op een nette manier, soms op een schandalig brute manier. Zoals bijvoorbeeld het wanhopig roepende poezenkind op dit industrieterrein.

Er werd die ochtend gebeld. Aan de andere kant van de lijn vertelde een man dat hij een hol klinkend gemiauw had gehoord vanuit een grote puincontainer. Ik was meteen klaarwakker en had de sleutels van de ambulancebus al in mijn hand. De man zei dat hij helaas niet lang kon blijven, maar dat er een hele donkere lucht aan zat te komen, dus of we zo snel mogelijk konden komen. Ik zat al in mijn autogordel. Halverwege de rit begon het inderdaad loeihard te plenzen. Ik maakte me erg ongerust over het vermoedelijk natgeregende, misschien wel verzuipende poesje. Bij het bewuste plek aangekomen wist ik niet waar ik moest beginnen met zoeken. Er was in de verste verte geen mens te bekennen en ik zag een hele rij containers staan… Ik stapte de bus uit en de stortregen in. Ik hoorde het meteen: het hartverscheurende “mèèèauw”. Het kwam uit een grote diepe puincontainer waar ik onmogelijk in kon kijken; de container was minstens twee en een halve meter hoog. Ik ‘mauwde’ terug naar de arme poes. En ze hoorde me. Overtuigd dat het dier begreep wat ik zei riep ik dat ze nog eventjes moest wachten: “Vrouwtje komt er zo aan hoor, arme poes!”. Het heeft me uiteindelijk heel wat creativiteit, paniek, gesjouw en een zeiknat dierenambulancepak gekost, maar nadat ik wat op elkaar gestapelde rommel naast de container had gezet kon ik over de rand kijken en daar stond ze, op de bodem van de diepe container: helemaal doorweekt met haar kleine tengere lijfje in een koude en vieze laag regenwater. Met behulp van de vangstok heb ik haar er letterlijk en figuurlijk uit weten te vissen. Het was een kitten van ongeveer 8 weken oud. Een kitten die niet zelf in die container had kunnen klimmen. En er dus hoogstwaarschijnlijk in gegooid is. Door een mens. Wanneer de voorbijganger het gemiauw niet toevallig gehoord had, had de kleine poes dit niet overleefd. In de bus heb ik haar drooggewreven. Ze begon gelijk te spinnen: zó snel vergeven dieren mensen…

Dit is één voorbeeld. Nog steeds zien sommige mensen huisdieren als ‘voorwerpen’ die je kan ‘weggooien’ als je ze kwijt wil. Bijvoorbeeld omdat er een vakantie gepland staat en men ineens met ‘lastige’ dieren opgescheept lijkt te zitten. Honden die met iets zwaars om de nek in het water gegooid worden, cavia’s die in een kartonnen doos bij het vuilnis staan, en pasgeboren kittens die, met navelstreng en al, in de berm van de autoweg worden neergelegd. Dát komen medewerkers van de Dierenambulance anno 2009 tegen… Triest. Want het kan ook anders. Er zijn diverse oplossingen voor dit probleem te bedenken. In mijn optiek is de meest effectieve oplossing dat dierendumpende mensen gewoon nooit meer een huisdier nemen, maar daarvoor in de plaats een leuke, niet levende gadget in één of ander warenhuis kopen. Dat scheelt een hoop onnodige ellende…

Het vakantieseizoen is begonnen en helaas gaat deze periode gepaard met een hoop dierenleed. Talloze huisdieren worden gedumpt. De asielen raken overvol. De dierenbescherming geeft mensen die een huisdier willen aanschaffen graag voorlichting over het houden van dieren. Wees je in elk geval goed bewust van de verantwoordelijkheid die de aanschaf van een dier met zich meebrengt. En ben je daar -na bedenktijd- dan goed van bewust, en weet je zéker dat je die verantwoordelijkheid een dierenleven lang aankan, loop dan eerst het dierenasiel binnen. Want daar wachten vele dieren op een tweede kans…

Ginet Balistreri, werkzaam bij Stichting Dierenambulance Sliedrecht e.o.