Dameskoor zonder soepballen en room

SLIEDRECHT – Het Seniorenkoor Zanglust van de Stichting Welzijnswerk bestaat veertig jaar. De officiële oprichtingsdatum is 1 september 1969. Bij het Open Bejaardenwerk in De Korf gingen toen onder leiding van mejuffrouw Van Wijnen negen pioniers van start. Eén van hen was mevrouw P. Struijk-de Groot, de schoonmoeder van het huidige bestuurslid Miep Stuijk, die op dat moment zestig jaar was. Naar aanleiding van het jubileum dook echtgenoot Arie in een oude schoenendoos van zijn inmiddels overleden moeder en vond daar behalve foto’s en krantenartikelen ook haar handgeschreven toespraak ter gelegenheid van het 25-jarig jubileum van het bejaardenkoor in 1984. ,,We begonnen met zes sopranen en drie alten, wat liedjes en daarbij een oud orgel dat piepte en kreunde. Het was het meest miserabele koor dat er bestond, maar we gaven gewoon de schuld aan dat orgel.”

Door Margreet Strijker

Op een komische manier vertelt de dan 85-jarige mevrouw Struijk over de piano die ze van de Rotary Club kregen. Wat weer een nieuw probleem opleverde: ,,Mejuffrouw Van Wijnen kon geen piano spelen en hing dientengevolge de dirigeerstokjes al na het eerste jaar aan de wilgen.” De heer Bos volgde haar op. Er kwamen veel leden bij, wat de zangkwaliteit ten goede kwam. Iets dat enigszins gerelativeerd werd door de spreekster: ,,Hij probeerde ons noten te leren, maar de enige noten die wij kenden waren die dingen die je op kon eten.”

Op zeker moment bestond het koor uit dertig dames en dertien heren. Dirigent Bos stopte ermee in 1972 en de heer Dielhof nam het van hem over. Onder leiding van deze ambitieuze dirigent meldde het koor zich aan voor een concours. Ze moesten auditie doen, maar dat bleek niet zo’n succes: ,,Volgens de jury zongen de mannen mee met de sopranen. Ook bij een tweede poging kregen we niet voldoende punten dus toen hebben we het maar laten schieten. We zongen wel met meer en minder succes bij het Leger des Heils en in bejaardentehuizen.”

In 1976 werd dirigent Dielhof getroffen door een hartaanval en opgevolgd door de heer Kusters. ,,Die had al jaren koren geleid, dus nu zou het vast wel gaan lukken met ons. Maar we werden toch niet voor narigheden gespaard want vanlieverlee raakten we alle heren kwijt door ziekten en sterfgevallen. En dat was jammer want mannen in een koor is als de ballen in de soep en de room op de koffie.”

Na de eerste jaren in de Korf repeteerden de dames sinds 1973 in de Schalm, het toenmalige dienstencentrum van het Open Bejaardenwerk. De heer Kusters hield het vol tot 1983, maar moest er toen ook om gezondheidsredenen mee stoppen. Sindsdien staat Sjaak Kazen aan het roer. Open Bejaardenwerk werd Ouderenwerk en heet sinds kort Stichting Welzijnswerk Sliedrecht. Ouderen werden senioren. Hoewel Kazen in de jaren negentig nogmaals geprobeerd heeft er een gemengd koor van te maken, is het louter een dameskoor gebleven.

Maar ook zonder soepballen en room zijn het enthousiasme en de gezelligheid er niet minder om. Onder de professionele leiding van de huidige dirigent is een enorm gevarieerd repertoire opgebouwd en werd er vaak opgetreden in verzorgings- en verpleeghuizen, op korenfestivals en in het voormalige theater De Bonkelaar. Ook maakte Zanglust in 2003 deel uit van ‘De Schalm krijgt Kapsones’ in de Lockhorst. De kerstmiddagen voor ouderen kunnen op een traditie van ruim 35 jaar bogen. Behalve in De Schalm werden de vieringen wegens de grote belangstelling soms ook gehouden in het CJMV-gebouw of de Vrijzinnige Kerk. Sinds het ouderenwerk in 2005 naar De Reling verhuisd is, wordt het kerstfeest weer in eigen huis gevierd. Ieder jaar is er een verrassend kerstrepertoire van het koor en wordt meestal een eigentijds kerstverhaal verteld door Anton van de Graaf. Daarnaast zijn er gastoptredens. Zeker tamboerijngroep Hadassah met haar sierlijke linten en kinderkoor De Wilgenbende met de poverpotten zullen velen bij gebleven zijn. Maar ook in 2008 wist Kazen er weer een bijzondere viering van te maken: het kerstverhaal werd verteld en gezongen door gedichten van Toon Hermans te verweven met het kerstverhaal uit Lucas.

'Broekie'

Eerder dit jaar werd de dirigent toegezongen door zijn 39 dames: ,,Vandaag zijn we vrolijk, vandaag zijn we blij. Een kwart eeuw Sjaak Kazen met Zanglust erbij.” Verder ging het gelegenheidslied over een broekie van 28 dat na zijn komst de oubollige liedjes inwisselde voor Engels, Duits en musical. Een broekie kun je de dirigent niet meer noemen en oubollig is het huidige koor zeker niet. Iets waar Miep wel de kanttekening bij maakt dat de gemiddelde leeftijd van de leden nogal aan de hoge kant is: ,,Als we ergens gaan optreden is het in de bus stappen alleen al een heel gedoe en dan heb ik het nog niet eens over al die rollators. Ja, ’t is allemaal oud voer hè. Wij zelf als bestuur ook. We zouden heel graag wat jong bloed erbij hebben.”

Jong is in dit verband minimaal 55 jaar, want dat is de leeftijd waarop men welkom is bij de sociaal culturele en educatieve activiteiten van de Stichting Welzijnswerk, waar Zanglust deel van uitmaakt. De manier waarop Miep in de jaren negentig zelf bij het koor betrokken raakte is bijzonder te noemen: ,,Ik bracht en haalde mijn schoonmoeder elke week naar en van de repetities en op zeker moment zei Sjaak: 'Als je toch hier bent, kom dan zelf ook maar meezingen'. En omdat ik nou eenmaal een regelneef ben kwam ik in het bestuur terecht.” Daarin zit Miep samen met Nel de Wit en Gerry en Jo Kros. Deze vier vrijwilligsters zorgen er voor dat de zangmappen klaarliggen, er een koekje bij de koffie is, de contributie geïnd en de optredens geregeld worden. En zij zijn degenen die de bij een seniorenkoor af en toe helaas onvermijdelijke condoleance bezoeken afleggen. Ook het sturen van een kaartje of bloemetje naar zieken of jubilarissen hebben zij zich tot taak gemaakt. Miep: ,,We doen het graag. Het is altijd gezellig op het koor en het enthousiasme van de leden is groot. Als Sjaak een keertje verhinderd is of tijdens de zomerstop vinden de meesten het verschrikkelijk dat er niet gezongen wordt.”