Wat mij boeit... schilderen

SLIEDRECHT – Volgens Ina Hoogendoorn (60) kan iedereen die een penseel vast kan houden schilderen. ,,Maar het moet je wel liggen.” Dat laatste lijkt bij InaH “mijn hele naam is zo lang” wel het geval. De kleur, de expressie, maar ook de verstilling spat van haar doeken. De onderwerpkeuze is bijzonder: van ganzen, parelhoenders en tractor onderdelen tot gestileerde knotwilgen, bloembollen en prei op een rij. ,,Ik weet niet hoe ik eraan kom. Het zijn gewone alledaagse dingen die op mijn pad komen.” Ze volgt schilderslessen, maakt deel uit van het vrouwencollectief ‘Terpen Tijn’, heeft al heel wat keertjes geëxposeerd, begeleidt leerlingen en bezoekt regelmatig musea en tentoonstellingen: ,,Het is mijn leven."

Door: Margreet Strijker

Als kind tekende Ina al graag. Op haar zesde won ze een prijs in een tekenwedstrijd: ,,Een mikadospel en ik was er zo gelukkig mee! Het kwam met de post en kon het gewoon niet geloven.” Toen haar kinderen wat groter werden was er meer ruimte voor schilderen in haar leven. Ze begon met tekenen en aquarelleren en volgt inmiddels ruim dertien jaar les bij de schildergroep in Leerdam. Arie Brinkman, een kunstschilder uit Gorinchem, is haar docent. Ze leerde bij hem alles over technieken: materiaalkennis, kleuren mengen, composities maken. Maar ook maakte ze tijdens deze lessen kennis met de verschillende stijlen in de schilderkunst en de achtergronden van bekende schilders. ,,Die lessen waren echt all-in en ik heb daardoor een heel veelzijdige ondergrond. Ik zoog het in me op; geweldig. Ik ben nog steeds bij de schildergroep, want ook het sociale aspect is heel waardevol: samen naar musea, praten over kunst.”

Ook de samenwerking met de andere drie vrouwen in ‘Terpen Tijn’ is haar mede om die reden veel waard. ,,We werken heel serieus, soms ook aan groepsopdrachten, en we exposeren gezamenlijk. Maar we hebben altijd vette pret", lacht InaH.

De kunstenares ziet zelf dat ze gaandeweg een eigen stijl heeft ontwikkeld. ,,Dat is en heel proces waar je doorheen moet. Mijn keus valt meestal op acrylverf omdat het lekker snel droogt. Verder werk ik graag met spullen van goede kwaliteit en ik span mijn doeken zelf.” Hoewel bij haar meeste werken nog goed te zien is wat zij verbeelden ging Ina toch wat de uitwerking van de onderwerpen betreft steeds meer abstraheren. ,,In het begin bouw je alles heel realistisch op, maar gaandeweg worden de details veel minder belangrijk. De nerfjes in blad of boomstam komen bijvoorbeeld te vervallen.” Haar werk doet een beetje denken aan het magisch realisme. De kleuren zijn helder en intens. ,,Ik blaas mijn onderwerpen op en hou van verstilling. De compositie speelt een grote rol.”

En ook dat is opvallend. Het onderwerp staat bijna nooit in het midden. Poten en snavels van ganzen vallen buiten het doek. Van een giraffengroep komt alleen het kleintje grotendeels in beeld, van de grote zijn alleen poten en gedeelten van lijven en nekken te zien. Ze heeft vaak een band met het onderwerp of met degene voor wie ze het doek maakt. ‘Ouwe schoenen van Arend’ maakte ze voor iemand die het vuur uit zijn sloffen gelopen had voor zijn vriendin. Een doek van 120 bij 160 met klaprozen heet ‘Slaapmutsjes’ en hangt bij een meneer boven zijn bed. ,,Ik weet altijd precies waar een schilderij komt te hangen. Als het enigszins mogelijk is breng ik het zelf en ben ik bij het ophangen om te kijken of het goed uitgelicht is. Flesje wijn erbij. Gezellig.”

De onderwerpkeuze van een schilderij van een huisje in de polder wijkt duidelijk af van de rest van de InaH’s in haar portfolio. ,,Wat heb ik daarop zitten zwoegen. Het moet allemaal kloppen en toch een schilderstuk blijven. Het moet zich onderscheiden van een foto. Hoewel dat kloppen ook weer relatief is, want het lelijke pand van de buren liet ik weg. Dat maakt het een beetje surrealistisch. Aan een werk als dit zal ik niet gauw meer beginnen. Ik ken inmiddels mijn grenzen. Soms loop ik zo vast dat ik het doek met een stanleymes uit het frame snij en het op een rolletje in de vuilnisbak verdwijnt. Daar leer je van.”

In de Merwebolder hangt een aantal van haar werken. Zoals ‘Ambitie’, een compositie van tulpen waarvan de één nog mooier wil zijn dan de ander. En een uitgebloeide iris werd betiteld als ‘bestemming’. Ook de eerdergenoemde giraffen hangen in een huiskamer in de instelling voor mensen met een beperking van de ASVZ.

Ina komt er elke veertien dagen, want zij geeft er als vrijwilliger schildersles aan Boukje, die op Aak 4 woont. Boukje kwam naar aanleiding van een expositie in de bibliotheek eerder al aan het woord in een van de afleveringen van deze rubriek in Het Kompas. Ook thuis in haar pijpenlaatje, dat nauwelijks de naam atelier verdient, begeleidt Ina leerlingen. ,,Als mensen mij bellen en vertellen dat ze graag schilderen willen leren, begin ik met zes dagdelen. In iedereen zie ik wel iets. Maar mensen moeten zich er wel aan kunnen overgeven. Schilderen doe je vanuit je gevoel. Samen werken heeft iets heel intiems, zeker in deze pijpenla.”

Op de foto: InaH met de Ganzen en de Parelhoenders. De ganzen zijn geïnspireerd op de dieren die in de vijver vlak bij haar huis wonen. En ergens zag InaH op een dag een parelhoen en werd ze direct getroffen door het grappige kopje.