Leermoment

De mensen waren het beu en kwamen met mij in contact om hun grieven te uiten over de gevaarlijke verkeerssituatie in hun straat. Ondanks de verkeersborden die ter bevordering van de duidelijkheid aan het begin van de straat waren geplaatst, werd het in-rijverbod met enige regelmaat genegeerd. Gevolg: irritaties en soms gevaarlijke situaties.

Er werd - terecht - een beroep gedaan op de plaatselijke Hermandad met het verzoek handhavend op te treden. Zo’n dergelijk probleem is moeilijk terug te dringen en alleen haalbaar indien op langere termijn frequent en op verschillende tijdstippen gecontroleerd wordt. En daar zit nu precies de kneep. De wil is aanwezig, maar niet altijd de gelegenheid om hierop blijvend alert te reageren.

Wroetend in de meest donkere spelonken van mijn geest op zoek naar haalbare alternatieven kwam ik op het bijkans briljante idee om de betreffende klagers te betrekken bij een mogelijke oplossing. Burgerparticipatie staat tenslotte hoog in het vaandel bij de politiek en dus een mooie gelegenheid deze eens toe te passen.

Enthousiast bracht ik naar voren dat men kentekens van de voertuigen zou kunnen noteren. De tenaamgestelden zou ik middels een vriendelijke brief op de hoogte stellen van hun foutief verkeersgedrag. Nee, vooralsnog geen bekeuring maar in onze ogen een publieksvriendelijke actie waarin wij alle vertrouwen hadden.

Het voorstel werd goed ontvangen en in de maanden daarna dansten regelmatig toegezonden kentekens over mijn beeldscherm. Via ons secretariaat werden de brieven verzonden. Na enige tijd reduceerde het aantal overtreders en kon het project als een opkomend succes worden aangemerkt.

Wat ik echter niet had kunnen bevroeden en nimmer in mijn brein was opgelicht, was dat er na verloop van tijd beroering onder de wijkbewoners ging ontstaan. Wie waren de “verraders” die de politie inlicht? Wie waren degenen die onder één hoedje spelen met de buurtagent? Geruchten verspreidden zich door de wijk hetgeen soms tot wantrouwen jegens elkaar leidde. Onschuldige bewoners werden op grond van geruchten in het verdachtenbankje geplaatst en zelfs onwelvoeglijk aangesproken. Wellicht zou de ontstane situatie uitmonden in overspannen taferelen die een vergelijk met de sfeer in de voormalige DDR met enige fantasie gemakkelijk zou kunnen doorstaan.

Dit mocht en kon de bedoeling niet zijn. Niet van mij en niet van de “verraders”. Immers, dezelfde politiek heeft ook de bevordering van de sociale binding in de wijken hoog in het vaandel staan.

Dit project is inmiddels beëindigd. Weliswaar een illusie armer maar een leermoment rijker. Het doel heiligt tenslotte niet alle middelen.

Klaas Blokland

buurtagent Sliedrecht (centrum)