Kerk in de Kroeg: 'Jan weet dat er boven ons iets is'

Hij ging pas half zes ‘s morgens naar bed. Gelukkig werd hij om half tien weer wakker, want hij moest naar het café. Keurig met een colbert, een strop, een hoed en een zonnebril stapte hij zondagmorgen Korevaar binnen. Jan Noldus was op tijd voor de kerk die weer in de kroeg werd gehouden. Om tien uur hadden veertig tot vijftig personen een plekje gevonden rondom de kaars en de wit gedekte tafel. De dienst kon beginnen. De kaars brandde, de 'Musicians of love' speelden en de aanwezigen zongen mee. Na de dienst was er tijd voor een consumptie en een gesprek met Jan. ,,Je ziet er keurig uit, Jan. Om door een ringetje te halen.” ,,Dat is niet moeilijk met zo’n figuur”, klonk de zelfspot van Jan, want hij behoort beslist niet tot de dikste mensen in Sliedrecht. Hij vertelde dat hij vroeger wel naar de kerk ging, maar dan nam hij wel een flesje mee, want de diensten waren volgens hem saai. Heel anders dan deze diensten in Korevaar. Jan vertelde over zijn alcoholisme: ,,Iedereen in Sliedrecht weet dat, maar ik bid elke dag minstens drie keer. Dan bid ik voor iedereen. Nee, niet voor mijn eten, dat doe ik niet. Dat deed mijn oma wel. Ik bid dan voor mijn familie en al mijn vrienden. Voor mijn moeder die alles voor mij is. Ook al laat ik het haar niet vaak blijken. Ze helpt me altijd. Ik bid voor haar en voor iedereen. Niet met een kaarsje zoals hier in Korevaar, want dan zou bij mij de hele boel wel in de fik gestoken kunnen worden.”

Jan heeft in zijn leven heel wat meegemaakt. Toen hij nog een kind was verloor hij zijn vader. Vaak heeft hij gedacht dat hij maar beter dood kon zijn en toch is hij altijd blijven geloven. Hoe was dat mogelijk? ,,Gewoon, zo gaat dat. Het zit in me. Ik weet dat er iets boven ons is. Ik heb al 35 jaar een schilderij van twee gevouwen handen. Dat kreeg ik van mijn oma. Het hing altijd boven mijn bed en dat hangt nu in mijn kamer. Als de zon erop schijnt dan schittert het en dan denk ik: zie je wel, Hij is er. Ik zal ook nooit schelden of vloeken.”

Jan heeft dagen dat hij heel erg in de put zit. Dan sluit hij zich op. ,,Nee, dan hoeft niemand mij te bezoeken. Maar als ik dan weer een goed gesprek heb met jou, dan kan ik er weer tegen. Ook deze diensten helpen. Ik vond het deze keer nog mooier dan de vorige keer.”

Uit de enquête die na deze dienst gehouden werd bleek dat alle bezoekers geloofden dat er mensen zijn die echt geloven in God en christen zijn, maar toch niet bij een officiële kerk horen. Op twee na geloofden ze allemaal dat deze mensen zich zouden kunnen organiseren om samen iets goeds te doen voor andere mensen. Een soort ‘kerk op straat’. Een grote groep van de bezoekers van de dienst in café Korevaar wil nadenken over de mogelijkheden die zij hebben om een dergelijke beweging op te zetten. We gaan ermee aan de gang. Een soort onzichtbare kerk die vanuit de kroeg iets goeds in Sliedrecht wil gaan doen. Volgende keer meer hierover.

Gerard Vrooland