Hans en Ank Steenkist: 'Eerst een poosje sudderen'

SLIEDRECHT - Eind december stond er een kleine advertentie in Het Kompas met de aankondiging dat fysiotherapie Steenkist per 1 januari 2010 de deuren zou gaan sluiten. Op de avond van hun eerste vrije dag lichten Hans en Ank Steenkist dat besluit toe: ,,In 1989 zijn we hier begonnen en vanaf het begin liep het goed. Het is eigenlijk altijd heel gezellig geweest. Maar nu Hans 65 is vinden we dat de tijd rijp is om ermee te stoppen. Vandaag hebben we lekker gerommeld: de kerstboom opgeruimd en wat boodschappen gedaan. Voorheen moest dat altijd in het weekend."

Door Margreet Strijker

De twee fysiotherapeuten leerden elkaar kennen tijdens hun opleiding. Ook waren ze een poosje collega’s toen ze in een ziekenhuis werkten. Maar in de eigen praktijk legde Ank zich vooral toe op de administratie, de telefoon, het schoonmaken en andere hand- en spandiensten. Ank: ,,Ik was al eerder gestopt als fysiotherapeute omdat ik mijn moeder een aantal jaren verpleegd heb. Toen we in Sliedrecht begonnen waren onze dochters Marleen en Evelien (nu respectievelijk 30 en 25) nog klein dus een praktijk aan huis was heel handig. En deze werkverdeling beviel me gewoon heel goed. De sfeer was altijd gemoedelijk en ook ik kende iedereen persoonlijk. Maar het was wel een voordeel dat ik dezelfde achtergrond had. Als mensen belden wist ik precies waar het over ging.”

Hans: ,,In het begin was het wel spannend of we genoeg patiënten zouden krijgen, maar het liep gelijk goed. Via de praktijk leer je snel veel mensen kennen en dat je op 40 meter afstand van je eigen kerk woont, werkt ook mee. Ze zeggen weleens dat Sliedrechters stug zijn, maar daar hebben wij nooit wat van gemerkt.”

Ook het feit dat Hans een enthousiast hardloper is, leverde hem soms klanten op. Omdat hij zelf ook te kampen kreeg met wat blessures ontwikkelde hij oefeningen voor de behandeling daarvan. Hans: ,,En zo gingen mijn vak en mijn hobby in elkaar over. Ik heb het altijd belangrijk gevonden mensen te motiveren. Ze moeten het zelf doen. Het leuke van dit werk is om van een passief iemand een actief mens te maken.”

Hans vertelt enthousiast over de ontwikkelingen in de fysiotherapie. Vooral het feit dat de behandelingen steeds meer wetenschappelijke onderbouwing kregen spreekt hem aan. ,,Een groot voordeel richting patiënt: wat is de diagnose, wat gaan we eraan doen, waarom doen we dat en wat is de prognose?”

Hans speelt graag orgel en panfluit maar dat schoot er wegens tijdgebrek vaak bij in. Dus langzamerhand hoopt hij nu die hobby’s weer op te gaan pakken. En er staan overal in huis stapels boeken, want beide echtelieden lezen heel graag. Er zijn dan ook ideeën om de praktijk op termijn bij het woongedeelte te gaan trekken, zodat er plek komt voor meer boekenkasten. Ank mijmert in één van de behandelkamers vergenoegd: ,,Dit wordt allemaal boek. Heerlijk alles sorteren en uitstallen. Ja, we hebben best wel lollige plannen. Maar er is geen haast mee. We genieten nu gewoon van niks doen. Eerst een poosje sudderen.”