Niets is zoals het lijkt (1)

INGEZONDEN

Ze was net verhuisd en zat een beetje onbeholpen tussen verhuisdozen in haar nieuwe onderkomen te mijmeren hoe ze in vredesnaam de warboel op orde kon krijgen toen de deurbel ging.

De vrouw van gevorderde leeftijd liep het gangetje in en vroeg met enige stemverheffing wie zich in de vrieskou durfde aan te dienen. Een stem buiten de deur meldde dat ie van de bewonerscommissie was en zich met een handtekeningenactie bezig hield om de woonwijk te behoeden voor sloopactiviteiten. In haar achterhoofd herinnerde zij zich een folder die ze in de postbus had aangetroffen die over dit soort narigheid ging. Op grond van deze achterliggende informatie besloot ze de deur te openen en hem binnen te laten. De ogenschijnlijk keurige jongeman gaf nogmaals uitleg omtrent het doel van zijn komst en verzocht haar vriendelijk een handtekening op de actiefolder te zetten. Natuurlijk wilde zij dit graag. Stel je toch voor dat de zojuist betrokken huisvesting binnenkort aan de sloopactiviteiten van een helse machine wordt overgeleverd. Nee dat nooit!

Zoekend naar een pen trok ze haar winterjas, die op één van de verhuisdozen lag van haar weg waardoor haar bedekte handtas geheel bloot kwam te liggen. Vastberaden ritste ze de tas open en diepte met haar hand een kleinood op waarmee geschreven kon worden. Met een sierlijk initiaal hoopte zij het tragisch lot van haar woning voor langere tijd uit te stellen. Vervolgens liep ze de keuken in om een schaar te bemachtigen waarmee het strookje van protest afgeknipt diende te worden. Drie tellen keerde ze terug en scheidde met één knipbeweging het strookje van de folder. Ze begeleidde hem terug naar de gang en met de bemoedigende woorden 'veel succes met de actie' sloot ze de deur achter hem.

De andere dag kwam ze tot de ontdekking dat haar tas verdwenen was waarin behalve een pen ook behoorlijk veel geld en enkele herinneringen van haar overleden man lagen.

Met dit verhaal werd ik als wijkagent geconfronteerd. Ze was er van overtuigd dat de dader binnen de bewonerscommissie gezocht diende te worden. Die gedachtegang kon ik aanvankelijk geheel met haar delen. De verdachte in deze onverkwikkelijke zaak kon vrij gemakkelijk worden achterhaald die echter in alle toonaarden ontkende en daarbij argumenten aandroeg die in mijn beleving ook behoorlijk hout sneden. Mijn onderbuikgevoel gaf te kennen dat ik op zijn minst enige twijfel omtrent zijn betrokkenheid aan de diefstal mocht hebben. Anderzijds diende ik rekening te houden met de vrouw die in de stellige overtuiging leefde dat ie het wel gedaan moest hebben. Immers: hij was nu eenmaal de eerste en de enige was die bij haar binnen was geweest. Niets is echter zoals het lijkt. Een volgende keer laat ik u de afloop weten.

Klaas Blokland – wijkagent centrum.