Ina van Dongen 25 jaar bij Inter Nos

SLIEDRECHT - ,,Weet je wat ik nou zo leuk vind? Als meisje van een jaar of zes mocht ik al met een vriendinnetje mee naar de voorstellingen van Inter Nos in het vroegere Thalia Theater. Daar zag ik onder andere meneer Teeuw spelen een meester van onze school. Ik vond dat helemaal geweldig. En nu speel ik er zelf al 26 jaar bij.” Aan het woord is Ina van Dongen (67). Hoewel zij ‘officieel’ 25 jaar lid is van de vereniging, staat ze er al ruim 26 jaar op de planken. ,,Ik werd gevraagd om in te vallen voor iemand die in verwachting was. Het was in 1984 en ik kon gelijk aan het repeteren voor een jubileumstuk in verband met het 50-jarig bestaan van Inter Nos.” In 1985 maakte ze haar debuut als ‘Astrid, zijn laatste vriendin’ in de komische thriller ‘Jezelf tegenkomen’ in toenmalig theater De Bonkelaar.

Door Margreet Strijker

,,Vanaf de allereerste keer dat ik mee mocht spelen voelde ik me thuis en op mijn gemak. Nu is het een heel andere groep mensen, maar de saamhorigheid blijft.” Ina roemt de ontwikkeling die Inter Nos in die 25 jaar doormaakte. Het concept ‘blijspelen’ werd losgelaten en er werd steeds meer samengewerkt met professionele regisseurs, zoals Sacco van der Made. ,,We gingen allemaal zelf graag naar het theater en waren die kluchten en onderbroekenlol zat. We wilden met het gegeven ‘theater maken’ aan de gang en het amateurtoneel op een hoger plan brengen.”

De echte ommekeer kwam in 1994 met ‘De lege cel’. Een stuk dat handelde over de manier waarop in de samenleving met etnische minderheden wordt omgegaan. ,,We kregen echt lovende kritieken. Ik speelde een Belgische moeder en eigenlijk zou ik dat stuk best nog een keer willen spelen. Het thema is nog steeds actueel en het Belgisch praten was zo leuk om te doen. Het ging als vanzelf.”

Allerlei andere rollen die Ina door de jaren heen vertolkte komen langs. Zoals de voorname dame Klivia, of was het begonia of geranium? Ze moet er nog om lachen. Ook vertelt Ina wat een belangrijke rol het schminken in haar beginjaren nog speelde. ,,Daar was men heel streng in. Nooit zonder witte streep op je neus het toneel op, want anders kreeg je een puntneus. En ook die rooie wangetjes van toen waren verschrikkelijk. Het zag er vaak niet uit. Zeker bij de mannen.”

Eigenlijk kijkt Ina helemaal niet graag terug. Ze wil vooruit. Het spelen op festivals en het straattheater vindt ze geweldig en ze hoopt nog heel veel mooie en gekke rollen bij Inter Nos te mogen spelen. Maar één ding moet haar toch even van het hart: ,,Wij hebben als Theatergroep Inter Nos de Bonkelaar zo gemist. Om daar te spelen dat was zo’n happening, zo’n feest. Als speler kreeg je daar vleugels. Als ik eraan terug denk krijg ik er nog kippenvel van.”