'In Suriname valt de stress van je af'

SLIEDRECHT/CLEVIA - Kenneth, Plonie en Jordi Stuger verhuizen begin mei naar Suriname. Ze gaan zich definitief vestigen in het stadje Clevia op ongeveer 15 kilometer afstand van Paramaribo, waar Kenneth (53) geboren en getogen is. ,,We hebben daar een huisje op het erf van mijn pa. Mijn vader die inmiddels al 75 jaar is, heeft zijn erf verdeeld onder zijn acht kinderen. Zelf verrichte hij de afgelopen vijf jaar het meeste werk bij het bouwen van onze huizen. Eén broer van me woont in Nederland, maar de anderen zijn permanent daar. En wij straks dus ook.”

Door Margreet Strijker

De ruim 30 jaar in Nederland wonende Kenneth gaat dus remigreren. Voor zijn echtgenote Plonie (55) valt de verhuizing onder de noemer emigratie. En over de in Sliedrecht geboren Jordi (16) zou je kunnen zeggen dat hij verhuist van zijn moeder- naar zijn vaderland. Maar alle drie leven ze er al een paar jaar naartoe en hebben er veel zin in. Plonie: ,,Kenneth heeft altijd al gezegd dat hij terug wil. En dan het liefst op een leeftijd dat hij nog wat voor zijn land kan betekenen. Jordi voelde zich er vanaf de eerste keer dat hij er kwam helemaal thuis. Hij was toen een jaar of zeven en leefde gelijk als een buitenkind. Hij is er door de jaren heen al een keer of acht geweest en heeft samen met Kenneth ook meegewerkt aan de bouw van ons huis.” Vooral door Jordi’s liefde voor Suriname werden de plannen voor een definitieve verhuizing steeds concreter.

Plonie geeft aan er zelf nooit zo mee bezig geweest te zijn. ,,Maar toen ik er in 1987 voor het eerst kwam werd ik wel gelijk gegrepen door het land. En sinds we daar een eigen plek hebben voelt het steeds meer als thuiskomen.” Dat hun twee volwassen kinderen Natasja en Raymond en kleindochter Jillian in Nederland blijven maakt de stap wel wat moeilijker. Kenneth: ,,Maar zij hebben hun leven en hun netwerk hier. En ze weten waar we heen gaan. We storten ons niet in een onbekend of onzeker avontuur.”

Jordi heeft geen enkele twijfel over de verhuizing, maar op een interview met Het Kompas zit hij in tegenstelling tot zijn moeder, niet echt te wachten ,,Ik wil er gewoon heen en 'thats it'. Verder vertelt mijn moeder het allemaal wel hoor.” Plonie ziet hun verhaal wel graag in de krant verschijnen: ,,Voor ons is het allemaal heel normaal omdat we er al jaren naartoe leven, maar voor anderen is het best wel bijzonder natuurlijk. En ik wil op deze manier toch nog een beetje afscheid nemen van de mensen die we niet meer persoonlijk gesproken hebben.” Op de dag dat dit artikel in Het Kompas verschijnt wordt de inboedel ingescheept en een weekje later vliegen Kenneth, Plonie en Jordi zelf naar Zanderij bij Paramaribo.

Kenneth vertelt dat hij indertijd samen met zijn broer uit nieuwsgierigheid naar Nederland is gekomen. ,,Vrienden van mij waren hier al en je hoorde veel verhalen. Ik was lasser bij een Amerikaans bedrijf in Suriname, maar kon hier ook makkelijk aan werk komen.” Ook in Suriname wil Kenneth weer als lasser aan de slag, maar eerst is er thuis in Clevia nog genoeg te doen. Er moet een muurtje gemetseld worden rondom de veranda. En ook op het erf en in huis is nog niet alles klaar.

Plonie nam kort voor het interview afscheid van haar collega’s van de Stichting Vluchtelingenwerk. ,,Het was erg leuk. Er is zelfs een Plonieboom voor me geplant.” In Clevia hoopt ze samen met Jordi een toeristisch bedrijfje op te zetten. ,,We hebben een boot in het bauxietstadje Paranam liggen waarop we vijftien gasten mee kunnen nemen voor tochtjes door de jungle naar plantage van onze familie. Het staat allemaal al op papier en daar gaan we het echt uitwerken. Maar we zien het wel zitten.”

Wat de nuchtere en altijd bezige Nederlandse ook helemaal ziet zitten is hun nieuwe leven straks in Suriname. ,,Daar ben je gelijk heel anders, de stress valt van je af. De sfeer is veel gemoedelijker. Het is er een beetje zoals het vroeger hier was. Je leeft er met elkaar en een praatje over de schutting is heel normaal. Als ik aankom ga ik op mijn schommelstoel op de veranda zitten uitkijken op de bananenplantage en een boom waar leguanen in zitten. Door het raam in de eetkamer zie ik de jungle en we wonen op ongeveer 300 meter vanaf de Surinamerivier. Na een klein stukje varen zit je tussen de dolfijnen. Dus hoe slecht kan ik het daar hebben?"

De foto op de bank is thuis in Sliedrecht gemaakt. Boven de bank hangen foto's van thuis in Suriname.

Op de andere foto's: Plonies schommelstoel op de veranda in Clevia. Het uitzcht vanuit de eetkamer daar en de boot waarmee ze straks excursies gaan organiseren.