Kerk in de kroeg met Richard Polderman: 'Er moet iets zijn'

Het was zondagmiddag - voorjaar 2007. Een woeste man met een grote bos krullen en boze ogen stormde Pand 33 binnen: ,,Ik wil de dominee spreken!” De jongeren in het Pand schrokken ervan. Dat was mijn eerste ontmoeting met Richard Polderman. In die tijd zochten we in Pand 33 nog naar een vorm om de grote toestroom van jongeren in goede banen te leiden. Richard maakte zich zorgen om de overlast in de buurt. Dat wilde hij me vertellen. Nu kijkt hij terug en zegt lachend: ,,Ik was toen te emotioneel… ik weet het. Het is een goed project!” Toch viel Richard toen al op door zijn eerlijke manier van reageren. Later kwam ik hem vaker tegen in de Huifkar achter de draaitafel. ,,Dat zie ik als een sociale bezigheid. Mensen komen bij me om hun verhaal te doen. Als mensen ergens mee zitten houdt me dat bezig en als ik hen blij kan maken met hun lievelingsmuziek word ik daar vrolijk van. Veel mensen zoeken gezelligheid of troost in een kroeg. Dat vond ik ook zo mooi van Kerk in de Kroeg. Ik kwam daar omdat jullie mijn actie ‘Kinderen Kankervrij’ steunen. Ik was eigenlijk al nieuwsgierig, dus wilde ik er nu zeker naartoe."

Ik vroeg hem wat hij zo mooi vond. ,,De sfeer daar… indrukwekkend… de warmte. Je hoeft niet te geloven om er naartoe te gaan. Je wordt daar gewoon geaccepteerd. Juist dan ga je nadenken. Geloof wordt niet gevraagd; geloof wordt daar gedeeld. Ja, ik wil vaker komen.”

Richard liet tijdens ons gesprek merken dat hij geraakt wordt door het goede in mensen. ,,Dat iemand van 82 jaar spontaan €50 geeft omdat zijn leven bijna voorbij is en kinderen met kanker geen kans krijgen. Dat een vriend vol schiet en direct €50 geeft. Dat iemand aan de deur sceptisch reageert en daarna zomaar €250 uit zijn portemonnee haalt. Dat jeugd mij helpt om deze actie een succes te maken. Dat geeft mij een grote emotie. Dat er nog zoveel goede mensen zijn.”

Richard wil zelf ook goed zijn voor anderen. Ik zei: ,,Daarin zie ik iets van God in jou, zie jij dat zelf ook zo?” ,,Nee, ik weet niet. Ik geloof wel in het goede. Er moet iets zijn. Een ziel of zoiets en dat we voorbestemd zijn om elkaar te ontmoeten. Ik geloof niet dat we vanzelf zijn ontstaan, dat is onmogelijk. Toch hoeft dat niet per definitie iets van boven te zijn.” Ik vroeg: ,,Waarom doe je dit?” ,,In de Huifkar zijn mensen die deze ziekte hebben en de moeder van mijn vriendin is eraan gestorven. Maar misschien komt het ook door mijn tweelingbroer. Hij lijdt aan spierdystrofie. Ik kan zoveel en heb zoveel. Dan voel ik me toch een beetje schuldig. Als je dat meemaakt, dan ga je nadenken. Het gaat niet om mijzelf of om de Huifkar, maar dat mensen gaan nadenken.”

Mooi, Richard. Wij willen kinderen met kanker helpen. Daarom komen we voor jouw actie op 21 augustus naar de Huifkar van 15.00 tot 21 uur.

Gerard Vrooland