Ode aan de Indiëveteranen

Fraaie woorden van Boevée en Van Dort

SLIEDRECHT - ,,Dit is een ode aan de Indiëveteraan. Hij moest ons Indië van Willemien verdedigen. Maar eenmaal terug zag heel Den Haag hem niet meer staan. Je kunt een mens niet erger nog beledigen. Wat hij heeft meegemaakt valt nauwelijks te beschrijven. Ik zal in elk geval onnoemelijk dankbaar blijven. Voor wat hij heeft gedaan.”

Door Margreet Strijker

‘Tante Lien’ wist met humor en mooie liedjes goed te vertolken waar het gisteren op de Sliedrechtse Indië Veteranendag om ging: een eerbetoon brengen. Het ‘Comité 60 jaar thuis’ hield een bijeenkomst in de Lockhorst voor veteranen die in de periode 1945-1950 in voormalig Nederlands-Indië hebben gediend. Na binnenkomst over de rode loper kreeg iedereen een witte anjer opgespeld. Er was koffie met gebak, een indringende toespraak door een luitenant generaal en een ontroerende drieluik ‘Kind van een Veteraan’. Vanzelfsprekend mochten een groepsfoto en een rijsttafel niet ontbreken.

Burgemeester Martin Bouvée heette de aanwezigen welkom en gaf aan met schroom, voldoening en trots voor de mensen te staan die een bijdrage hebben geleverd aan de orde en vrede. ,,Uw thuiskomst is nu alweer 60 jaar geleden. U kwam thuis met een hoofd vol gebeurtenissen in een tijd dat er geen nazorg bestond. U kon uw verhaal niet kwijt. Inmiddels zijn de tijden wat dat betreft gelukkig veranderd, u deelt veel met elkaar. Ik wil u bedanken voor alles en ik hoop dat u hier een gezellige dag heeft.”

Na twee minuten stilte en het Wilhelmus was het woord aan Luitenant Generaal b.d. T. Meines. Hij schetste de ontwikkelingen rond het veteranenlegioen (1951), het veteranenplatform (1989), de veteranennota (1990) en uiteindelijk het ontstaan van de landelijke veteranendag (2005). Maar hij benadrukte vooral het belang van verbroedering. ,,Zij die in de oorlog gevochten hebben zijn de beste mensen om de vrede te bewerkstelligen, want zij die de oorlog geproefd hebben weten hoe de vrede smaakt.” Hij eindigde zijn indringende betoog met een gedicht: ‘Blijf geloven in de liefde alle dagen dat je leeft’.

Gerda Harrewijn verbeeldde in samenwerking met haar vader in het drieluik ‘Kind van een Veteraan’ de fases van ontkenning, acceptatie en erkenning die een rol spelen in het leven van kinderen van veteranen. ,,Nu wil ik de waarheid weten van mijn vader. Hoe lang heb ik nog? Vertel het me papa.”

‘Slamat Makan’ (eet smakelijk) stond er op de kaartjes op de tafels. Ze werden net als de uitnodigingen met potlood getekend door veteraan C. Visser, in Sliedrecht geen onbekende op dit gebied. Tijdens het rijsttafelbuffet schoof Wieteke van Dort in een mooie roze blouse onopvallend bij aan een van de grote ronde tafels. Even later trippelde ze als ‘Tante Lien’ in een hemelsblauwe sarong naar haar stoel op het podium. ,,Adu ik moet even omlopen want mijn sarong is zo strak. Wat leuk zeg, dat u mij gevraagd heb. En wat mooi is het hier versierd, met die lange slendangs aan het plafond. Ik begin met ‘Nina Bobo’ een slaapliedje, maar het is niet de bedoeling dat het werkt ja ” In slaap vallen deden de Indiëveteranen zeker niet. Ze wist verhalen los te krijgen, ze zong samen met een echte bariton uit het publiek het krontjong liedje ‘Terang Bulan’ en ging op verzoek op de foto met deze en gene. Er werd meegezongen met ‘Rats kuch en bonen’, gelachen om de typische ‘Tante Lien’ humor en een traantje weggepinkt met ‘Surabaya’. ,,U mag ook la, la, la hoor. Prima Kassie dankuwel.”

Tante Lien trippelde in een hemelsblauwe sarong door de zaal en over het podium.