‘Het leven gaat om in balans blijven’

Mensen aan de Merwede: Edwin Kuyntjes

H'VELD-G'DAM - ,,Het leven is een illusie waar je waarheid in moet vinden. Je kunt dat eigenlijk alleen maar bereiken door de band met je omgeving en je eigen wil los te laten. Alleen dan kun je rust ervaren en aanvoelen wat het doel van je leven is.”

Edwin Kuyntjes (39) wordt in zijn geboortedorp Hardinxveld-Giessendam ongetwijfeld door velen herkend.

Hij loopt vaak rondjes en doet dat veelal ’s nachts. In trainingspak “omdat andere kleding kriebelt” ervaart hij rust en stilte. Samen met zijn broertje, die ook regelmatig wandelt, groeit hij op bij zijn ouders die op zijn negende scheiden. Als hij vijftien jaar is overlijdt zijn vader bij een verkeersongeval. ,,Dat was triest, maar eigenlijk had ik al afscheid van hem genomen bij de scheiding. Dat vond ik nog erger.”

Edwin woont bij zijn moeder tot hij in 2008 een appartement aan de Peulenlaan in Hardinxveld betrekt.

De woning is gevuld met Hindoebeeldjes, Indische doeken en twee indrukwekkende zelfgebouwde aquariums. ,,In het begin ontvluchtte ik dit huis. Het heeft geen tuin, alleen een balkon en ik had het gevoel dat ik opgesloten zat. Het is eigenlijk veel te hoog, dit appartement. Je zweeft in de lucht. Ik ben daarom op zoek naar wat nieuws.”

Verzet

Na zijn basisschoolperiode gaat Edwin naar de MAVO. Hij leeft in zijn eigen wereld, is een dromer en voelt zich niet verbonden met zijnomgeving. Hij weet niet wat hij wil worden maar sluit zijn middelbare schoolperiode wel af met een diploma. ,,Ik wist niet wat ik wilde en vond het niets op school. Ik ging graffiti spuiten en er ontstond een groepje jongens met wie ik op pad ging. Het woord ‘ACE’ spoten we op steeds meer plekken in het dorp. We pleegden inbraken in scholen, bij de brandweerkazerne of we stalen een brommer of cd’s bij de platenzaak. Het boeide me allemaal niets. Op een gegeven moment werden we gepakt toen een tas met gestolen spullen bij een vriend werd gevonden. Ik werd aangehouden en bekende alles. Die rechercheurs gebruiken allerlei tactieken en confronteren je met verklaringen van andere vrienden. Even later stond in de krant dat er een jeugdbende was opgepakt. Toch heeft de politie nooit een hekel aan me gehad, ik ook niet aan hen.”

Op de MEAO probeert hij verder te studeren maar hij voelt zich daar niet op zijn plaats. ,,Ik verzette me tegen de heersende macht op school, spijbelde veel en werd naar het KMBO gestuurd. Mijn geheugen is goed, maar hier moest ik opeens weer leren wat 3x4 is. Dat was niet de bedoeling.”

Op zijn negentiende moet hij het leger in. Een verschrikking, noemt hij het. ,,Het interesseerde me gewoon niet. Het uniform jeukte. Ik was geselecteerd voor de Marechaussee in Apeldoorn maar na een paar dagen werd daar duidelijk dat ik een strafblad had en kon ik als een echte ‘zandhaas’ naar Den Bosch.” Zijn diensttijd is geen succes, hij kan niet aarden in het leger. Het contact met zijn meerderen mislukt en als hij eenmaal in Raamsdonkveer is gooit hij opstandig de handdoek in de ring en vertrekt.

Drugs

Op zijn twintigste raakt hij tijdens het uitgaan aan de drugs. ,,Ik blowde veel en gebruikte ook harddrugs. In discotheken ging het mis, ik raakte vaak bij geweld betrokken. Eén keer heb ik bijna iemand met een mes doodgestoken. Je sluit jezelf af van de maatschappij en je maakt jezelf wijs dat het je niets doet.

Tot het moment dat ik naar een spiritualiteitsbeurs in Gorinchem ging. Daar ontmoette ik een man die precies wist wat ik meemaakte en mij waarschuwde. Dat maakte zo’n indruk dat ik tijdens oud/nieuw in 1996 tegen mezelf en mijn vrienden zei dat ik nooit meer uit zou gaan. Ik verkocht mijn auto en tot vandaag heb ik me aan die woorden gehouden.”

India

Edwin raakt geboeid door spiritualiteit en in het bijzonder astrologie en het boeddhisme. Met wat gespaard uitkeringsgeld gaat hij met zijn broer en twee vrienden naar India. Het wordt een bijzondere reis met de enige afspraak dat de vier na een maand uit elkaar en een eigen weg gaan. Met maar weinig geld op zak probeert hij zich te redden, bezoekt de controversiële en populaire goeroe SathyaSai Baba, slaapt in de goedkoopste hotels en raakt verknocht aan het land. Vijf maanden later keert hij terug naar Nederland. Inmiddels is hij al acht keer in India geweest. ,,Je laat jezelf en je culturele achtergrond achter, je leert loslaten op zo’n reis. Als het gevoel er is dat ik moet boeken dan ga ik er weer heen. Er is daar zoveel energie. Het is het toppunt van spiritualiteit.”

Balans

Inmiddels heeft hij zo’n tien verschillende baantjes achter de rug, van stratenmaker tot vrijwilliger bij de kinderboerderij en een centrum voor spiritualiteit in Utrecht. Hij wil zich niet meer bewijzen, heeft al geruime tijd een Wajong-uitkering en zet zich in als vrijwilliger van de Partij voor de Dieren. Het één boeit hem meer dan het ander. Toch houdt hij het nergens echt lang vol. ,,Ik kan me niet goed hechten. Ik hou van contact met mensen maar wel vanuit de bron. Zuiver. Het leven gaat om in balans blijven. Ik heb een paar vrienden maar met hen heb ik vooral functioneel contact. Bij mijn moeder ga ik regelmatig eten. Zij steunt mij altijd.”

Een relatie met een vrouw is iets dat hij nog wel zou willen. Maar alleen als alles klopt. ,,Ik heb wel een paar vriendinnetjes gehad maar je houdt jezelf voor de gek als het niet goed zit. Het gevoel wordt al snel minder.

Het belangrijkste is de relatie met je eigen gevoel en dat je stil kunt zijn. Dat is waarheid, dan ben je in balans. Niet vanuit je geboorte, maar vanuit zuiverheid en echtheid. Ik voel me daarom niet alleen.”

In een kerk gelooft hij niet, die is met mensenhanden gemaakt. ,,Een kerk of tempel betekent voor mij niets meer dan een mooi gebouw. Het is door mensen gemaakt, de energie was er al vóórdat er een gebouw bestond. Een tijdje geleden liep ik een nieuwe kerk langs de rijksweg binnen. Het is altijd bijzonder mensen te ontmoeten die ook meer in het leven proberen te vinden dan alleen consumptie. In India heb ik geleerd dat je met mensen van alle geloven kunt praten als je het hebt over wat God uiteindelijk is. Het is een gevoel van rust, stilte, kleur en waarheid die nooit leeg is en altijd blijft boeien.”