IJsclubs wrijven in de handen

8 februari 2012 om 00:00 Nieuws

Zowel het bestuur van ijsclub De Vriendschap als van Nooit Gedacht gaven ‘s morgens het signaal af dat er geschaatst kon worden. Dat bleek niet aan dovemansoren besteed. In Wijngaarden werd opgemerkt dat zo’n beetje het hele dorp was uitgelopen, in Sliedrecht zei een bezoekster dat het bizar druk was. De catering kon het bijna niet aan. Jong geleerd blijkt oud gedaan. Een jongetje van net een paar turven hoog bindt voor het eerst de ijzers onder, na een uur zoeft hij al z’n moeder voorbij. Op de baan heerst een uitgelaten sfeer. Dorpsbewoners hebben uitgekeken naar het moment waarop de ijsclub haar poorten zou openen. Het bestuur had aanvankelijk haar zinnen gezet op vrijdagavond. Dat bleek iets te opportunistisch. Het ijs was nog niet sterk genoeg en er moest heel veel sneeuw worden geruimd. Zoveel dat de veegmachines het op een gegeven moment begaven. Het motorische geweld werd ingeruild voor handarbeid. Tot kwart voor twaalf ‘s avonds is een groot aantal vrijwilligers in de weer geweest om de ijsbaan sneeuwvrij te maken. Tot hun genoegen begon het vrijdagnacht pas echt hard te vriezen waardoor hun inspanningen niet voor niets zijn geweest. Of de baan open zou gaan werd zaterdagmorgen omstreeks elf uur bekendgemaakt. Iedereen kon op zijn klompen aanvoelen dat de voorzitter groen licht zou geven.

SLIEDRECHT - Niet iedereen had het misschien meer verwacht. Dat ons land dit jaar nog te maken zou krijgen met een strenge vorstperiode. Het is echter zodanig hard gaan en blijven vriezen dat de ijsmeesters in de Alblasserwaard zich beraden over de illustere Molentocht. In het hoge Noorden steken zelfs de rayonhoofden de koppen bij elkaar of de Elfstedentocht voor het eerst in vijftien jaar kan worden gehouden. Het Kompas hield het dichter bij huis en nam afgelopen zaterdag een kijkje bij de net geopende ijsbanen in Sliedrecht en Wijngaarden. Door Jeffrey Bervoets en Erik de Bruin

IJsclub Nooit Gedacht had hetzelfde scenario bedacht. Ook in Wijngaarden zou op zaterdagmorgen worden besloten of de ijsbaan open zou gaan. Op vrijdagmiddag klonken al positieve verwachtingen. De ijsdikte was toen al tien tot elf centimeter waarbij een gruwelnacht in aantocht met temperaturen tot min twintig. Vaak wordt het geduld van de inwoners van het lintdorp behoorlijk op de proef gesteld. De wetering vriest meestal als laatste dicht waardoor de ijspret slechts van korte duur is. Door een gunstige wind waren er echter geen open plekken waardoor de ijsbaan open kon gaan op het moment dat andere ijsclubs ook de vlag uithingen. De landijsbaan die als het goed is over een jaar is aangelegd (deel uitmakend van de te bouwen multifunctionele accommodatie), was in dit geval niet eens nodig geweest om het schaatsplezier te bespoedigen.

Er heerste een sfeer van Ons kent Ons. Zowel op als buiten de baan was het gezelligheid troef. Daarbij speelde ook het sportieve aspect een rol. In de kantine werd een kaartje gelegd, op de bevroren ijsvlakte bonden fanatieke dorpsbewoners de strijd aan wie de snelste sprint in de benen heeft. Jong, oud, getraind, ongetraind ... iedereen kon meedoen en deed ook mee. Later op de middag ging het niet alleen meer om snelheid, maar vooral om behendigheid. Sportievelingen waagden zich aan het ringrijden en zullen deze week ongetwijfeld ook deelnemen aan andere traditionele onderdelen, zoals twee aan een stok en priksleeën. Laatstgenoemde activiteit wordt pas gehouden als de dooi gaat intreden. Hiermee wordt het ijs namelijk kapot gemaakt wat zonde zou zijn als je daar nog heerlijk op kan schaatsen. Voorlopig kunnen de dorpsbewoners, die hier van kinds af mee opgroeien, na een paar zwakke winters hun lol op. Wat natuurlijk ook geldt voor Sliedrecht.