‘Muziek maken is een magisch proces’

GORINCHEM - Zijn armen staan vol met tatoeages, sommige daarvan heeft hij zelf vormgegeven. Het is zijn levensverhaal. Een verwijzing naar zijn ouders, zijn Indonesische oma, zijn band. ,,Het is symboliek, een soort boek over mezelf op mijn lijf.” Hij is eigenzinnig en vooral heel erg muzikaal. En chaotisch en ondernemend, zoals hij zelf zegt. Pascal Molenaar leeft voor muziek, speelt als leadzanger in een rockband en treedt door heel het land op.

Hij heeft het liever niet over zijn leeftijd. ,,Ik schaam me er niet voor, maar mensen schatten me altijd jonger en dat hou ik het liefst zo. Ook voor de band.”

Hij groeit als enig kind op in Gorinchem. Moeder komt daar vandaan, vader komt uit Indonesië. Een land waar Pascal zich ook aan verbonden voelt. ,,Vooral door mijn overleden oma, de moeder van mijn vader. Zij was ook heel muzikaal, ik denk nog veel aan haar.”

Als kleine jongen is hij een creatieve dromer. Hij tekent veel en houdt van dansen en playbacken. Zijn ouders stimuleren zijn drang om van alles uit te proberen. Diverse sporten volgen. ,,Zo rond mijn zesde begon ik met fietscrossen, dat ging zo goed dat ik op een gegeven moment meedeed aan nationale wedstrijden. Op mijn elfde stopte ik, de druk werd te groot. Ik moest van alles en vooral presteren. De lol ging er af. Toen ben ik begonnen met verschillende vechtsporten. Karate, taekwondo en thaiboksen.”

Hij haalt zijn MAVO diploma, gaat naar de HAVO waar hij zakt en vervolgens zijn HAVO diploma toch nog haalt via ‘volwassenonderwijs’. Hij begint een studie in toerisme en maatschappelijk werk maar belandt in de ICT. ,,Ik repareerde computers en printers, kon er zeven jaar lang goed mijn brood mee verdienen. En dat zonder opleiding”, grijnst hij.

Het muziek maken gaat door en zingen is datgene waar zijn hart ligt. Hij gaat ervoor en start een bandje met een goede vriend. Het is het begin van een lange weg waarin hij in diverse bandjes speelt. Ze treden op een festival op en vervangen onverwachts Intwine. Het publiek gaat los. ,,Dat was in zekere zin het begin van een doorbraak. Mijn manager zei dat ik op zoek moest gaan naar een andere band, met mensen die echt meer wilden. Dat was het begin van Kinkobra.” Het is de band waar hij nog steeds mee rondtoert, mee leeft. ,,Ik geloof in het product en in de persoonlijkheden in de band. We zijn ongelofelijk close en ik weet dat dit is wat ik wil.”

Jongerenwerk

Zes jaar geleden wordt hij jongerenwerker in Gorinchem. Inmiddels geeft hij met een goede vriend en collega sociale trainingen op middelbare scholen. ,,Het is een breed concept op allerlei niveaus. We ontwikkelen verschillende casussen voor jongeren waarbij we ons richten op de straatcultuur ten opzichte van gezagsverhoudingen op school en in andere omgevingen. We leren hen dat de straat anders is dan school. We geven ook trainingen in het time-out project van de gemeente Leerdam, een project waarin jongeren met problemen de kans krijgen opnieuw te beginnen en daarmee op allerlei gebieden worden geholpen.”

Emotie

,,Het zijn twee uitersten, jongerenwerk en muziek. Maar het is goed te combineren. Ik ga mijn eigen gang en probeer mijn droom na te jagen: het doorbreken met de band.

Dat is een proces en het is zwaar. Het begint bij mij altijd met een deuntje. Daarna komen de woorden en probeer ik het te matchen met de tonen. Dan begint het schrijven en ga ik ermee naar de band. De band gaat ermee aan de slag, iedereen vult aan. We nemen op en mixen waarna de producer ermee aan de slag gaat en er een concept komt. Het is eigenlijk een heel magisch proces.”

Zijn muziek heeft altijd met emotie te maken. ,,We spelen rockmuziek met een Amerikaanse tint. Maar ik ben ook fan van Prince en vind funkmuziek ook leuk.

Alles wat we spelen, de teksten en de muziek, vertalen momenten uit mijn leven. Soms blijheid, vaak verdriet. Ik praat niet zoveel, muziek is mijn hart. Ik probeer muziek te maken die je raakt. Ik weet waar ik goed in ben maar ook waarin niet. Daar blijf ik van weg.

Muziek maken is spannend. ,,Je breekt niet zomaar door en je kunt niet zomaar van muziek leven want er is heel veel concurrentie. Muziek maken is leuk, soms ook zwaar en stressvol. Bij het uitbrengen van nieuwe nummers slaat altijd stress toe. Je bent op je hoede. Slaat het wel aan? Hoe wordt de muziek opgepakt? Eind 2012 moet er weer een nieuw album staan. Dat is altijd spannend. We hadden eerst een platenmaatschappij, dat schept veel verplichtingen. Nu doen we alles zelf, ook de promotie.”

Pascal is trots op wat hij doet. Op zijn muziek, maar vooral op zijn vrijheid. ,,Ik ben het meest trots op dat ik doe wat ik wil, dat ik mijn doel achterna ga. Kiezen voor mezelf. Met de band, dat zijn mijn vrienden.” En zijn ouders en oma, zijn trouwste fans.

,,Mijn vrije tijd gaat naar hen. Op zondag bezoek ik mijn oma, zij vindt het geweldig wat ik doe. Mijn ouders ook, maar vooral voor mijn vader moest ik me eerst wel bewijzen. Hij moest wennen aan mijn weg in de muziek. Van hem heb ik gitaar spelen geleerd. Hij komt vaak naar mijn concerten.”

Kiezen

Muziek is zijn leven. Of daarin plaats is voor een relatie? ,,Dat is lastig. Als ik vandaag word gebeld of we morgen ergens kunnen optreden, dan kies ik voor muziek. En het is niet vanzelfsprekend dat een meisje past in die wereld, dat heb ik wel gemerkt. Ik ben veel weg en ga veel mijn eigen gang. Veel mensen hebben een romantisch beeld van zanger zijn. Maar het is hard werk. Voor een concert moet je alles geven. De voorbereidingen kosten tijd, als je aankomt moet je alles opbouwen, je speelt en geeft alles. Na een concert ben je kapot en moet je alles afbouwen. Daar is weinig romantisch aan. Maar, wie weet bij een andere fase in mijn leven. Nu is het goed zo, ik ben gelukkig.”