'We zijn altijd blijven tennissen'

Patricia en Peter Blaas blinken ook uit als Super Senioren

SLIEDRECHT - Op het moment dat de EK-droom van Oranje net uit elkaar was gespat en heel Nederland in mineur was, kreeg de redactie van Het Kompas een bericht over twee Europese tenniskampioenen uit Sliedrecht. ,,Vorig jaar strandden we in de halve finale. Ik had het al het gevoel dat we dit jaar hoger zouden eindigen'', aldus Peter Blaas, die samen met zijn vrouw Patricia een tennisvakantie in het Oostenrijkse Poertschach opsierde met een eerste plaats in de mixed dubbel. Beiden waren jarenlang actief in de eredivisie, maar dat is al lang geleden.

Door Erik de Bruin

,,Dat was in de jaren zestig en zeventig. Ik stond in die periode drie jaar lang in de top-10 van Nederland'', vertelt Patricia. Haar man deed daar niet veel voor onder. ,,Peter behoorde tot de top-20 van Nederland. Hij was beter in de dubbel. Je zou hem als een laatbloeier kunnen omschrijven. Bij de veteranen (35+, red.) is hij veel titels gaan winnen.'' Zowel nationaal als internationaal. Peter Blaas, inmiddels 71 jaar, behaalde in 2002 met Nico Welschen de wereldtitel en is met dezelfde dubbelpartner meerdere keren Europees kampioen geweest. Individueel grossiert hij in nationale medailles, op internationaal niveau is zijn meest aansprekende prestatie de derde plaats op een wereldkampioenschap in Philadelphia.

Na hun succes tijdens het EK voor Super Senioren in Oostenrijk hoopt hij dit seizoen nog wat te laten zien in Kroatië en Spanje. ,,We tennissen meestal een paar keer per jaar in het buitenland. Dat houdt het boeiend. Je komt nog steeds tegenstanders tegen waar je nooit tegen hebt gespeeld. In het individuele toernooi werd ik bijvoorbeeld in de tweede ronde door een volslagen onbekende Amerikaan (het was een Open Europees Kampioenshap, red.) uitgeschakeld. Hij was ongeplaatst, maar bereikte wel de finale.''

Patricia, 68 lentes jong en naar eigen zeggen iets minder tennisgek, moest ook haar meerdere erkennen in haar tweede opponent. ,,Je kunt gerust schrijven dat het een enorm krachtsverschil was. Ik werd met 6-0, 6-1 van de baan geslagen.'' Diezelfde tegenstander stond tegenover haar in de finale van de mixed dubbel. Peter: ,,Patricia zag het heel pessimistisch in. Ook omdat haar partner een hogere ranking heeft dan ik. Zelf had ik er al wel vertrouwen in. We waren samen goed aan het tennissen en de dubbel is gewoon heel anders dan het enkelspel. Dat bleek wel: we wonnen overtuigend. Een leuke beloning natuurlijk. We waren daar met vier stellen en genoten sowieso van de prachtige omgeving. Wat dat aangaat was het al een geslaagde onderneming. Echter, als je op de baan staat, wil je maar één ding: beter zijn dan je tegenstander. Je speelt om te winnen. Ik ken geen tennisser die het leuk vindt om alleen maar een balletje over te slaan. Ook al begin je op die manier, op een gegeven moment zeg je toch tegen elkaar: jij hebt service, we beginnen met de eerste game.''

Dropshots

Hij vervolgt: ,,Op zulke toernooien speel je hoofdzakelijk tegen leeftijdsgenoten. In competitieverband is het een stuk ruimer. Dan tref je ook tegenstanders die twintig, dertig jaar jonger zijn.'' Patricia: ,,Ons voordeel is dat we jarenlang in de A-klasse op zondag hebben gespeeld. Het allerhoogste niveau. In de zaterdagcompetitie is het niveau lager. Tegenstanders die een stuk jonger zijn, zijn conditioneel beter en lopen wat harder, maar hebben sowieso minder ervaring en zijn op een minder hoog niveau actief geweest.'' ,,Het heft elkaar redelijk op'', haakt Peter in. Hij kan een lachje niet onderdrukken. ,,Wanneer zo'n jonger iemand voor het eerst tegen je speelt, 'verrassen' ze je altijd met een dropshot. Verrassen tussen haakjes want daar stel je je natuurlijk op in. 'Kom maar op', denk ik dan want het is alleen maar in mijn voordeel. Zo'n bal haal ik nog wel en bovendien sta ik dan op mijn favoriete positie: aan het net.''

Vast ritme

,,Peter is nog behoorlijk tennisgek, zoals je ziet. Met mate, hoor. We spreken altijd over de twee T's in dit huis - de tuin en tennis - maar we slaan niet door. Tennis is gewoon een leuke sport die we al bijna ons hele leven beoefenen. Het maakt deel uit van ons leven, we zijn niet anders gewend. Maar tijd voor onze kinderen en kleinkinderen hebben we ook.'' Peter: ,,Het ene weekend speel ik wel, het andere niet. Daar liggen fysiologische redenen aan ten grondslag. Ik heb een aantal jaren geleden getobd met mijn knie. Ik kon de belasting niet aan en heb toen voor mezelf besloten voor een vast ritme te kiezen. Na een toernooi, of het nu wel of niet intensief is geweest, neem ik gas terug en train ik alleen. Twee weken later speel ik weer wedstrijden. Dat gaat goed. Patricia, die behalve een kortstondige heupblessure nooit fysieke ongemakken heeft gehad, en ik staan nog lekker te tennissen. We zijn aardig op niveau gebleven. Wat met name komt, denk ik, omdat we nooit gaten hebben laten vallen. We zijn altijd blijven tennissen. Door werk en gezin (Peter was fysiotherapeut in Sliedrecht en Patricia heeft bijna dertig jaar tennisles gegeven, red.) heeft het bepaalde periodes op een lager pitje gestaan, maar we hebben onze rackets nooit aan de wilgen gehangen. In tegenstelling tot sommige generatiegenoten die er soms tien tot vijftien jaar uit zijn geweest en moeite hebben weer op niveau te komen. Zo lang het mij is gegeven wil ik door blijven gaan.''

Patricia: ,,In Oostenrijk was er ook een klasse 85+. Dat kun je bijna niet geloven. Maar waarom niet!? In onze jeugdjaren had je een tennisspeelster die op haar vijftigste nog tot de top van Nederland behoorde. Voordat ze de baan opging pakte ze zichzelf helemaal in. Dat zag er niet uit. Ik heb toen wel eens geroepen: als ik mezelf zo moet inpakken, dan stop ik ermee. Je zou ons nu eens moeten zien met al die protectiebandages. Dat ziet er eerlijk gezegd niet uit. Ik ben zelf bijna zeventig en Peter is de zeventig zelfs al gepasseerd. Toch vinden we het nog veel te leuk.'' Peter: ,,Bewegen is de beste remedie om te voorkomen dat je allerlei kwalen krijgt. Waarom zou je dan stoppen? Het houdt je fysiek en mentaal fit.''

Voor- en nadelen

Dat ze als partners in actie kwamen is redelijk bijzonder. ,,Vorig jaar was de eerste keer na vele jaren'', vertelt Patricia. ,,Het smaakte naar meer'', vult Peter direct aan. ,,We wisten dat we hoge ogen konden gooien en hebben het gewoon geprobeerd. Waarbij we aanvankelijk juist de pech hadden dat we in de leeftijdscategorie 65+ waren ingedeeld en niet, zoals we eigenlijk hadden verwacht, in de categorie 70+. Dan was het gemakkelijker geweest.'' ,,Toch zijn we eerste geworden. Omdat we elkaar zo goed aanvullen? Ik denk het. In het dubbelspel doe je dat sowieso. Je maskeert elkaars zwakke punten. Meestal zeggen ze dat het een nadeel is dat levenspartners samen op de baan staan. Je zegt dingen tegen elkaar die je tegen een 'gewone' partner niet zou zeggen. Aan de andere kant is het een voordeel dat je elkaar door en door kent. Als het niet loopt weet je precies waar het bij de ander fysiek en/of mentaal aan schort.''