Column Leon Boer: 'Lieve Bonkelaar,'

Beetje bij beetje brokkelen de muren af van een gebouw met een bijzondere geschiedenis. Een geschiedenis die uit heel veel stukjes bestaat. Stukjes van een puzzel die samen ooit het hart van onze samenleving vormde. Velen van jullie hebben herinneringen aan "onze'' Bonkelaar. Daar was altijd wat te doen. De grootste artiesten van Nederland, en heel ver daarbuiten, wisten Sliedrecht te vinden enkel en alleen door dit gebouw. Grote namen die ooit, toen ze nog onbekend waren, in de Bonkelaar hun eerste stapjes hebben gezet richting eeuwige roem.

Ontelbare keren ben ik daar geweest. Toen ik nog een klein kereltje was gingen we al naar de speelweek. Beurzen, feesten…noem maar op. Ik koester zeer warme gevoelens voor dit belangrijke stukje Sliedrecht. En ik ben niet de enige! Ik weet nog goed dat ik als kind naar een voorstelling van Urbanus ben geweest met mijn opa. (Voor de mensen die niet weten wie Urbanus is, stop gerust met lezen.) De buikpijn van het lachen was ondraaglijk! Ik heb zelf ook mijn eerste stapjes gezet op het podium daar. Ik speelde saxofoon bij Crescendo en de meeste concerten waren gewoon thuis in onze Bonkelaar. Alle verenigingen die iets te doen hadden, konden daar terecht. Er is na de sluiting nooit een echt alternatief gekomen voor Sliedrecht. De Lockhorst is van Optisport en die denken maar aan één ding: geld!

Heel soms mocht ik naar de disco in de kleine zaal. Daar draaide dan DJ Jan… Willem willem willem… Ik, verscholen in een hoekje, kijkend naar de grote jongens en meiden die daar aan het dansen waren. Ik heb Bart de Graaf daar als jongen nog zien optreden in een toneelstuk. Later de Golden Earring, De Dijk, Het Groot Niet Te Vermijden, Mini & Maxi, Candy Dulfer, en ga zo maar door. Ik had als jongen diepe gevoelens voor Candy Dulfer. Ik speelde saxofoon en zij was mijn heldin! Ik stond dan ook met een paar vrienden klem vooraan bij haar optreden. Ik had zelfs een spandoekje gemaakt waar ze om moest lachen! Na het concert nog bij de uitgang gewacht om een glimp op te vangen van mijn popidool. Niet gelukt. Het leek mij toen een goed idee om een troostprijs te regelen. Ik moest en zou een poster van zo'n aankondigingsbord hebben voor op mijn kamertje. Na deze vakkundig uit het driehoeksbord te hebben gesloopt, werd ik aangehouden door de politie. Dat was toen nog een veldwachter volgens mij. Praten als brugman, maar ik mocht de poster niet houden. Uiteindelijk werd ik een paar dagen later gebeld dat ik de poster op het politiebureau kon komen ophalen. Nog jaaaaren heeft deze poster op mijn kamer gehangen!

Lieve Bonkelaar, met tranen in mijn ogen neem ik afscheid van je om je nooit te vergeten! Jij hebt mij mede gevormd. Binnenkort ga ik naar een concertje in de Lockhorst. Dat dan weer wel...