Column Leon Boer: Vuurwerk en blaren

Het onvermijdelijke staat weer voor de deur. Elk jaar weer. Begin december besluipt het gevoel je langzaam voor het eerst. Eerst is Sinterklaas aan de beurt, dan Kerst en of dat nog niet genoeg is krijgen we letterlijk, als klap op de vuurpijl, nog Oud en Nieuw. Dat gevoel is op de laatste dag van het jaar het ergste. Weemoed. Het jaar is op een paar uur na voorbij en waar kijken we op terug? "Wie ging er weg, wie kwam er bij. Dat wat ik deeddeed ik dat goed?'' zingen Acda en de Munnik in één van hun liedjes en omschrijven zo'n beetje mijn gevoel op deze dag.

Ook ons stukje Nederland heeft te maken met de alsmaar voortdurende crisis. Ook hier zijn mensen hun baan kwijtgeraakt en ook hier is verdriet, pijn en angst. Maar wat verandert er nou eigenlijk op 31 december om twaalf uur 's nachts? De veranderingen die we ervaren zitten in ons hoofd. We nemen ons voor te veranderen, dingen aan te pakken of juist te laten, goed te doen en er vol frisse moed weer tegenaan te gaan. Ik heb het altijd jammer gevonden dat we dat maar één keer per jaar doen. We zouden eigenlijk met zijn allen een moment af moeten spreken in juni waar we de tellers weer op nul zetten.

Natuurlijk is Oud en Nieuw niet alleen maar weemoed. Het is ook leuk en gezellig. Met familie of vrienden, met je gezin of je geliefde, iedereen is graag bij elkaar op deze dag. Wij doen dat ook. Al jaren met vrienden gezellig eten en drinken met als hoogtepunt het vuurwerk. Als kind was ik werkelijk niet te houden als het om vuurwerk ging. Niet dat ik zo veel kocht, in tegendeel. Maar ik wilde er altijd met mijn neus bovenop staan. Dat resulteerde dan eigenlijk altijd wel in verbrande vingers ofzo. Eén keer heb ik zelfs in brand gestaan en kon ik nog maar net door een zeer alerte buurman van een hoop ellende worden gered. (Dank je, buurman Joop!)

Ook dit jaar koop ik weer vuurwerk natuurlijk. Dat mag eigenlijk geen naam hebben. Ik denk dat een gemiddeld meisje van twaalf haar neus ervoor ophaalt. Het is altijd leuk om te zien hoe het dan in de plaatselijke vuurwerkwinkel een drukte van belang is. Daar zou je op zo'n moment niet zeggen dat we in een crisis zitten! De pakketten, de één nog groter dan de andere, vliegen als zoete broodjes over de toonbank. De traditie zegt dan dat ik samen met mijn maat, elk met een sigaar in onze mond, ons vuurwerk afsteek. Al hoestend en proestend volgt een kwartier van vuurwerkspektakel dat, met de juiste wind, zeker tot kniehoogte reikt! Dat alles met gefronste wenkbrauwen gadegeslagen door onze echtgenotes. Stinkend naar de rook en met een blaar op de vingers maar weer naar binnen voor een oliebol en een drankje. Het gaat een mooi jaar worden mensen!

Dat dan weer wel.