In herinnering aan Wil Sommeijer

Het was in 1995 dat ik haar leerde kennen. Zojuist begonnen als correspondent voor Het Kompas Sliedrecht, maakte ik kennis met Wil Sommeijer, redactrice van Het Kompas Hardinxveld.

Zij had haar eigen kantoortje in het pand aan de Peulenstraat-Zuid, inmiddels onherkenbaar veranderd in een appartementencomplex. Die eerste kennismaking maakte een grote indruk; Wil had net een nare periode achter de rug. Het krijgen en de behandeling van lymfeklierkanker had van deze levenslustige, energieke, reislustige en altijd in cultuur geïnteresseerde vrouw een wat bedeesde vrouw gemaakt die aan het opkrabbelen was. Haar intelligentie en kennis troffen me. Later ontdekte ik haar kracht waarmee ze weer overeind kwam als een sfinx. Ik leerde haar achtergrond kennen; ze had haar Amsterdamse leven verruild voor een leven in Hardinxveld-Giessendam. Een ongekende cultuurschok, zowel voor haar als voor het toentertijd zeer calvinistische dorp waar de minirok op zijn zachtst gezegd niet werd gewaardeerd.

Het redacteurschap van Het Kompas werd min of meer haar redding. Ze leerde de samenleving in alle geledingen kennen en verbazing maakte plaats voor begrip. Haar betrokkenheid bij de ontwikkelingen in het dorp zorgde dat langzamerhand steeds meer mensen haar begonnen te waarderen. Haar vlijmscherpe inzicht in de politiek en haar verslaggeving ervan maakte van Het Kompas meer dan zo maar een huis-aan-huisblaadje.

Een aantal jaren later kwam er meer ruimte voor Het Kompas Sliedrecht in algemene zin, zo kwam ik in het piepkleine kantoortje van Wil terecht, vlak voor de deur. Zij kon het kantoor niet verlaten, zonder dat ik was opgestaan om de weg vrij te maken. Bovendien stond Wil bekend als ‘niet de makkelijkste’, deze opmerkelijke arbeidsomstandigheden moesten wel leiden tot een conflict. En dat kwam er niet. Er ontstond een wederzijdse sympathie en mijnerzijds een bewondering voor hoe zij de journalistieke zaken op een objectieve manier aanpakte. Ik kreeg meer uren, wij samen een groter kantoor en de kranten werden steeds professioneler. Wil schitterde weer tot haar officiële afscheid. Een afscheid waarvan zij het middelpunt was, van heeft genoten en wat toch geen afscheid werd. Haar inzichten konden niet worden gemist en allengs verschenen er weer steeds meer artikelen van haar in Het Kompas. Sinds mijn vertrek eind 2006 werden onze contacten minder, maar ik bleef haar artikelen lezen. In bewondering, want ondanks de vorderende leeftijd boette zij niets in op haar scherpheid. Zij ging in de afgelopen decennia, niet altijd zonder protest, toch mee met haar tijd en de nieuwe technieken. En of het nu om de opening van een nieuwe winkel ging, of de beschrijving van een ellenlange raadsvergadering, tot het laatst toe heeft ze geschreven als een intelligente jonge meid. Dat is knap, heel knap. Onlangs bereikte mij het bericht dat de vermaledijde ziekte weer bij haar was geconstateerd. Triest vond ik dat en weer hoopte ik dat de geschiedenis zich zou herhalen. Dit is niet gelukt, het leven heeft haar ingehaald. Wat een verdriet voor haar man Piet en haar familie. Maar ook voor Hardinxveld-Giessendam en de medewerkers van Het Kompas. Wil was in vele opzichten een bijzondere vrouw. Wil kon behoorlijk krachtig uit de hoek komen. Toch was Wil de vrouwelijke vorm van de ruwe bolster met een zachte pit. Met die pit heeft zij bijgedragen aan een Hardinxveld-Giessendam dat bij de tijd is. Amsterdam zal het dorp nooit hoeven worden, maar iets meer bij de wereld kon het dorp wel gebruiken. Stiekem denk ik dat Wil daar meer aan bij heeft gedragen dan zij zelf ooit heeft kunnen bevroeden. Had ik haar dat nu maar nog eens gezegd! Ik wens iedereen die haar lief heeft veel sterkte met het verlies van Wil.

Leo van Teeffelen, v/h redacteur van Het Kompas Sliedrecht.