COLUMN: De truc met de sieraden

SLIEDRECHT - Het was een warme zomerse middag. De zon teisterde met ongekende felheid het wegdek van de Rembrandtlaan. Over het naast gelegen trottoir duwt een vrouw van meer dan middelbare leeftijd bedachtzaam haar rollator voort in de richting van het Burgemeester Winklerplein; op weg naar de slager voor een pondje halfom. De weersomstandigheden hadden haar aangemoedigd om luchtige kleding aan te trekken, waaraan ze zonder enig feitelijk bezwaar had meegewerkt. Immers, haar bloot liggende schouders en nek konden best wel wat zon gebruiken na al die herfstachtige weken. De gouden, geschakelde halsketting die zij vaak draagt kwam ook prachtig tot uiting en schitterde in de zon.

Ineens stopte pal naast haar een donkerkleurige auto. Bijna automatisch, maar waarschijnlijk meer vanuit een gezonde dosis nieuwsgierigheid, draaide ze langzaam haar lichaam een kwartslag naar links. Waarom stopt die auto naast mij, vroeg ze zich met enig argwaan af, waarbij ze uit voorzorg haar handtas, welke aan het stuur hing, stevig omklemde.

Het raampje aan de passagierskant opende zich automatisch. Vanuit de auto hoorde ze direct het gebral van een vrouwenstem die kennelijk niet of nauwelijks de Nederlandse taal machtig was. Vóór in de auto zaten twee mannen die in haar beleving ook niets zinnigs uitkraamden. De stem achterin de auto kwam paniekerig over. “Krankenhaus, krankenhaus, wo ist Krankenhaus", werd haar nogal onvriendelijk en opdringerig gevraagd. Overeenkomstig haar opvoeding reageerde ze behulpzaam en wees met gestrekte arm in de richting van de Stationsweg in de hoop hen duidelijk te kunnen maken dat ze al redelijk in de goede richting zaten.

De heersende paniek in de auto werd kennelijk ineens zo intens en ondraaglijk, dat het achterportier openging en een vrouwelijk wezen vluchtig uit de auto stapte. Als een gepassioneerde toneelspeelster liep ze quasi huilend op de oude vrouw af en omhelsde haar geheel met twee vlezige gebruinde armen. “Muti ies dood, Muti ies dood", jammerde ze in de bezwete hals van de oude vrouw. Ze rook onraad. Dit is geen zuivere koffie, dacht ze bij zichzelf en pareerde de emotionele aanval fanatiek met de woorden: “Ga weg, blijf van me af." Haar eis werd ingewilligd. De vrouw liep snel terug naar de auto, stapte in waarna de auto met hoge snelheid weg reed, de oude vrouw verbouwereerd achterlatend.

Terwijl de auto zich een weg door Sliedrecht zocht, kwam ze tot de onaangename ontdekking dat ze weliswaar een ketting om haar nek had hangen maar dat deze beslist niet overeenkwam met de haar zo geliefde en gekoesterde gouden halsketting. Een waardeloos onooglijk kettinkje ontsierde haar gebruinde nek en schouders. De volmaakte wisseltruc, die alle trucs van onze beroemde illusionist Hans Klok tot een appeltje-eitje laat degraderen, had zojuist plaatsgevonden. En dat in Sliedrecht.

Beste mensen, wees alert en behoedzaam. Om u te adviseren om voortaan bij warm weer geen sieraden te dragen, lijkt mij enigszins te ver gaan. Maar door deze gebeurtenis komt u wellicht tot andere gedachten.

Klaas Blokland, wijkagent Sliedrecht